Βίλχελμ Βουντ

Βίλχελμ Βουντ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Wilhelm Wundt (Γερμανικά)
Γέννηση	16  Αυγούστου 1832 Neckarau
Θάνατος	31  Αυγούστου 1920 Λειψία
Τόπος ταφής	Südfriedhof Leipzig
Χώρα πολιτογράφησης	Γερμανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γερμανικά
Εκπαίδευση	διδακτορικό δίπλωμα
Σπουδές	Πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης Πανεπιστήμιο Χούμπολτ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	φιλόσοφος διδάσκων πανεπιστημίου ψυχολόγος φυσιολόγος συγγραφέας
Εργοδότης	Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης (από 1864) Πανεπιστήμιο Ζυρίχης (από 1857) Πανεπιστήμιο της Λειψίας (από 1858)
Επηρεάστηκε από	Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς
Οικογένεια
Σύζυγος	Sophie Wundt
Τέκνα	Max Wundt Eleonore Wundt
Συγγενείς	Friedrich Peter Wundt (παππούς)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Βαυαρικό Μαξιμιλιανό Τάγμα για τις Επιστήμες και Τέχνες (1908) Τάγμα της Αξίας για τις Τέχνες και Επιστήμες honorary citizen of Leipzig (16  Αυγούστου 1902)
Σχετικά πολυμέσα

Ο Βίλχελμ Μαξιμίλιαν Βουντ (γερμ. Wilhelm Maximilian Wundt, 16 Αυγούστου 1832 – 31 Αυγούστου 1920) ήταν Γερμανός ψυχολόγος, φιλόσοφος και φυσιολόγος, που θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της σύγχρονης ψυχολογίας. Διέκρινε την ψυχολογία ως επιστήμη από τη φιλοσοφία και τη βιολογία, και υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που απεκάλεσε τον εαυτό του «ψυχολόγο».

Θεωρείται ευρύτατα ως ο «πατέρας της πειραματικής ψυχολογίας», έχοντας ιδρύσει, στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας το 1879, το πρώτο παγκοσμίως εργαστήριο ψυχολογικής έρευνας. Ιδρύσε επίσης το πρώτο ακαδημαϊκό περιοδικό για ψυχολογικές έρευνες, το Philosophische Studien (εκδιδόταν από το 1883 έως το 1903), ακολουθούμενο από το Psychologische Studien (1905-1917), για να δημοσιεύει τις έρευνες του ινστιτούτου. Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό American Psychologist το 1991 κατέταξε τη φήμη του Βουντ ως πρώτη στην κατηγορία «εξέχουσα όλων των εποχών», με βάση τις βαθμολογίες που έδωσαν 29 Αμερικανοί ιστορικοί της ψυχολογίας. Ο Γουίλιαμ Τζέιμς και ο Σίγκμουντ Φρόυντ κατατάχθηκαν δεύτερος και τρίτος με μεγάλη διαφορά

Βίος

Οικογένεια και σπουδές

Ο Βουντ γεννήθηκε στο Νεκκαράου, σήμερα προάστιο του Μάνχαϊμ, και ήταν το τέταρτο παιδί των γονιών του Μαξιμίλιαν Βουντ (1787-1846), Λουθηρανού ιερέα, και της Μαρίε Φρέντερικ, το γένος Άρνολντ (1797-1868). Δύο από τους αδελφούς του Βουντ πέθαναν προτού ενηλικιωθούν. Ο αδελφός του ο Λούντβιχ επέζησε. Ο παππούς του Βουντ από την πλευρά του πατέρα του ήταν ο Φρήντριχ Πέτερ Βουντ (1742-1805), καθηγητής γεωγραφίας και πάστορας στη Χαϊδελβέργη. Όταν ο Βουντ ήταν περίπου 6 ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στο Μπρούχζαλ, τότε μια μικρή μεσαιωνική πόλη στη Βάδη-Βυρτεμβέργη. Γεννημένος στη Γερμανική Συνομοσπονδία σε μια εποχή που θεωρήθηκε οικονομικά πολύ σταθερή, ο Βουντ μεγάλωσε σε μια περίοδο στην οποία η επανεπένδυση του πλούτου στην εκπαιδευτική, ιατρική και τεχνολογική ανάπτυξη ήταν συνηθισμένη. Μια οικονομική προσπάθεια για την πρόοδο της γνώσεως κατέλυσε την ανάπτυξη μιας νέας ψυχολογικής μεθόδου μελέτης και διευκόλυνε την εξέλιξη του Βουντ στην εξέχουσα μορφή της επιστήμης που θεωρείται σήμερα.

Ο Βουντ σπούδασε από το 1851 έως το 1856 στο Πανεπιστήμιο του Τύμπινγκεν, στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Μετά την αποφοίτησή του με πτυχίο ιατρικής από το δεύτερο, το 1856, ο Βουντ μελέτησε για λίγο σύντομα με τον φυσιολόγο Γιοχάνες Πέτερ Μύλερ, προτού ενταχθεί στο προσωπικό του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης το 1858, ως βοηθός του γνωστού φυσικού και φυσιολόγου Χέρμαν φον Χέλμχολτς, με την ευθύνη της διδασκαλίας του εργαστηριακού μαθήματος της φυσιολογίας. Εκεί συνέγραψε το βιβλίο Συνεισφορές στην Θεωρία της αισθητηριακής αντιλήψεως (1858-1862). Το 1864 έγινε αναπληρωτής καθηγητής ανθρωπολογίας και ιατρικής ψυχολογίας, και δημοσίευσε ένα σύγγραμμα για την ανθρώπινη φυσιολογία. Ωστόσο, το κύριο ενδιαφέρον του, σύμφωνα με τις διαλέξεις και τα μαθήματά του, δεν βρισκόταν στον ιατρικό τομέα - τον έλκυαν περισσότερο η ψυχολογία και τα συναφή προς αυτή θέματα. Οι διαλέξεις του για την ψυχολογία δημοσιεύθηκαν υπό τον τίτλο Διαλέξεις επί της ανθρωπίνης και ζωικής Ψυχολογίας το 1863-1864. Ο Βουντ ασχολήθηκε επίσης με τη συγγραφή ενός έργου που έγινε ένα από τα πιο σημαντικά στην ιστορία της ψυχολογίας: ήταν το Αρχές της Φυσιολογικής Ψυχολογίας (1874). Αυτό ήταν το πρώτο σύγγραμμα που γράφηκε ποτέ στο πεδίο της πειραματικής ψυχολογίας.

Γάμος και τέκνα

Το 1867, κοντά στη Χαϊδελβέργη, ο Βίλχελμ Βουντ γνώρισε τη Σόφι Μάου (1844-1912). Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του καθηγητή θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κιέλου Χάινριχ Μάου και της συζύγου του Λουίζε φον Ρούμορ (αδελφής του αρχαιολόγου Άουγκουστ Μάου). Ο Βίλχελμ και η Σοφία παντρεύτηκαν στις 14 Αυγούστου 1872 στο Κίελο. Το ζευγάρι απέκτησε τρία τέκνα: την Ελεάνορ (1876-1957), η οποία έγινε βοηθός του πατέρα της με πολλούς τρόπους, τη Λουίζ (την αποκαλούσαν Λίλι, 1880-1884) και τον Μαξ (1879-1963), ο οποίος έγινε καθηγητής φιλοσοφίας.

Στη Ζυρίχη και τη Λειψία

Το 1875 ο Βουντ αποδέχθηκε μια θέση καθηγητή της «Επαγωγική Φιλοσοφία» στη Ζυρίχη και το 1875 έγινε καθηγητής της φιλοσοφίας στο της Λειψίας, όπου ο Ερνστ Χάινριχ Βέμπερ (1795-1878) και ο Γκούσταφ Τέοντορ Φέχνερ (1801-1887) είχαν ήδη εγκαινιάσει έρευνες για την αισθητηριακή ψυχολογία και την ψυχοφυσική - και όπου δύο αιώνες ενωρίτερα ο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς είχε αναπτύξει τη φιλοσοφία του και τη «θεωρητική ψυχολογία», η οποία επηρέασε έντονα την πνευματική πορεία του Βουντ. Ο θαυμασμός του Βουντ για τον Ε.Χ. Βέμπερ είναι σαφής από τα απομνημονεύματά του, όπου διεκήρυξε ότι ο Βέμπερ θα έπρεπε να θεωρείται ο πατέρας της πειραματικής ψυχολογίας: «Θα προτιμούσα να αποκαλέσω τον Βέμπερ πατέρα της πειραματικής ψυχολογικής ... Ήταν η μεγάλη συνεισφορά του Βέμπερ το να σκεφθεί να μετρήσει ψυχικές ποσότητες και να δείξει τις ακριβείς σχέσεις μεταξύ τους, να είναι ο πρώτος που το κατάλαβε αυτό και το πραγματοποίησε».

Το Εργαστήριο πειραματικής ψυχολογίας

Ο Β. Βουντ (καθιστός) με συναδέλφους του στο ψυχολογικό εργαστήριό του, το πρώτο του είδους του παγκοσμίως

Το 1879, στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, ο Βουντ ίδρυσε το πρώτο εργαστήριο που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένο στις ψυχολογικές μελέτες, με εξοπλισμό που είχε φέρει από τη Ζυρίχη, και αυτό το γεγονός σηματοδότησε την επίσημη γένεση της ψυχολογίας ως ανεξάρτητου πεδίου μελέτης. Το νέο εργαστήριο ήταν γεμάτο με μεταπτυχιακούς φοιτητές που διεξήγαγαν έρευνα σε θέματα που είχαν ανατεθεί από τον Βουντ, και σύντομα προσήλκυσε νέους ερευνητές από όλο τον κόσμο που ήταν πρόθυμοι να μάθουν για τη νέα επιστήμη που είχε αναπτύξει ο Βουντ.

Πολλές από τις επιδείξεις στο μάθημα του Βουντ πραγματοποιήθηκαν σε αυτό το εργαστήριο λόγω της δυσκολίας της μεταφοράς του εξοπλισμού του μεταξύ του εργαστήρου και του αμφιθεάτρου διδασκαλίας. Ο Βουντ οργάνωσε την κατασκευή κατάλληλων οργάνων και συνέλεξε πολλά αντικείμενα εξοπλισμού όπως ταχιστοσκόπια, χρονόμετρα, κυκλώματα, ηλεκτρικές συσκευές και συσκευές αισθητηριακής χαρτογραφήσεως. Γνωρίζουμε ότι συχνά ανέθετε ένα όργανο σε διάφορους μεταπτυχιακούς φοιτητές με το καθήκον να αναπτύξουν χρήσεις του στη μελλοντική πειραματική έρευνα. Μεταξύ 1885 και 1909 υπήρχαν 15 βοηθοί του. Το 1879 ο Βουντ άρχισε να διεξάγει πειράματα που δεν ήταν μέρος της εργασίας του μαθήματος, και ισχυρίστηκε ότι αυτά τα ανεξάρτητα πειράματα δικαιολογούσαν την ύπαρξη του εργαστηρίου του ως επίσημου εργαστηρίου ψυχολογίας, αν και το πανεπιστήμιο δεν ανεγνώρισε επίσημα το κτήριο «Κονβίκτ», όπου στεγαζόταν το εργαστήριο, ως μέρος της πανεπιστημιόπολης μέχρι το 1883. Το εργαστήριο μεγάλωσε και περιλάμβανε συνολικά έντεκα δωμάτια. Το «Ψυχολογικό Ινστιτούτο», όπως έγινε γνωστό, τελικά μετακόμισε σε ένα νέο κτήριο, το οποίο είχε σχεδιάσει ο ίδιος ο Βουντ ειδικά για ψυχολογικές έρευνες.

Διδασκαλία στο Ινστιτούτο και διδακτορικοί φοιτητές

Ο κατάλογος των διαλέξεων του Wundt κατά τη διάρκεια των χειμερινών περιόδων του 1875-1879 δείχνει ένα ευρύ πρόγραμμα, 6 ημέρες την εβδομάδα, κατά μέσο όρο 2 ώρες την ημέρα, π.χ. στο χειμερινό περιόδους του 1875: Ψυχολογία της γλώσσας, Ανθρωπολογία, Λογική και Επιστημονική. Η Κοσμολογία, η ιστορική και η γενική φιλοσοφία συμπεριλήφθηκαν στους ακόλουθους όρους.

Ο Βουντ ήταν υπεύθυνος για έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό διδακτορικών διατριβών μεταξύ 1875 και 1919: 185 φοιτητές, συμπεριλαμβανομένων 70 ξένων (ο οποίος 23 ήταν από τη Ρωσία, την Πολωνία και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και 18 ήταν από την Αμερική). Πολλοί από τους μαθητές του Βουντ έγιναν εξέχοντες ψυχολόγοι με το δικό τους δικαίωμα. Ανάμεσα σε αυτούς είναι οι Γερμανοί Οσβαλντ Κουλπ (προφήτης στο Πανεπιστήμιο του Βουρτσβούργου), ο Ερνστ Μέουμαν (προφήτερος στη Λειψία και στο Αμβούργο και πρωτοπόρος στην παιδαγωγική ψυχολογία), Ο Χιούγκο Μουνστερμπεργκ (προφήτη στο Φραϊμπούργκ και στο Πανελλίγιο του Χάρβαρντ, πρωτοπόρος στη εφαρμοσμένη ψυχολογία) και ο πολιτισμικός ψυχολόγος Γουίλι Χέλπατς, καθώς και ο Αρμενός Γκουργκεν Έντιλιαν. Οι Αμερικανοί που αναφέρονται περιλαμβάνουν τον Τζέιμς ΜακΚίεν Κάττελ (ο πρώτος καθηγητής ψυχολογίας στις Ηνωμένες Πολιτείες), τον Γκρανβίλ Στάνλεϊ Χολ (ο πατέρας του κινήματος παιδικής ψυχολογικής και θεωρητής ανάπτυξης των εφήβων, επικεφαλής του Πανεπιστημίου Κλαρκ), τον Τσαρλς Χάμπαρντ Τζουντ (Διοικητής της Σχολής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο), Ο Γουόλτερ Ντιλ Σκοτ (ο οποίος συνέβαλε στην ανάπτυξη της βιομηχανικής ψυχολόγης και δίδαξε στο Πανεργείο του Χάρβαρντ), τον Έντουαρντ Μπράντ Τίτσενερ, τον Λάιτνερ Γουίτμερ (ο ίδρυνε την πρώτη ψυχολογική κλινική στη χώρα του), τον Φρανκ Άντζελ, τον Ένταρ Γουίλερ Σκράπτορ, τον Τζέιμς Μαρκ Μπάλντουιν (έναν από τους ιδρυτές of Princeton's Department of Psychology and who made important contributions to early psychology, psychiatry, and to the theory of evolution). Ο Βουντ, επομένως, είναι παρόντος στο ακαδημαϊκό "οικογενειακό δέντρο" της πλειοψηφίας των Αμερικανών ψυχολόγων, πρώτης και δεύτερης γενιάς. - Αξίζει να αναφερθούν οι Άγγλοι Τσαρλς Σπίρμαν, ο Ρουμανός Κωνσταντίνος Ραδούλεσκου-Μότρου (προσωπευτικός φιλόσοφος και επικεφαλής του τμήματος Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Βουκουρέστ), Ο Χιούγκο Έκνερ, ο διευθυντής του Luftschiffbau Zeppelin - για να μην αναφέρουμε τους φοιτητές που έγιναν φιλόσοφοι (όπως ο Ρώλφορδος Έιζλερ ή ο Σερβός Λιουμπομίρ Νεντίτς). - Οι φοιτητές (ή επισκέπτες) που αργότερα θα γίνουν γνωστοί περιλαμβάνουν τον Βλαντιμίρ Μιχαηλόβιτς Μπέχτερεφ (Bechterev), τον Φραντς Μποας, τον Émile Durkheim, τον Έντμουντ Χουσέρλ, τον Μπρόνισλαβ Μαλίνοφσκι, τον Τζορτζ Χέρμπερτ Μιντ, τον Έντουαρντ Σάπιρ, τον Φερδινάντ Τόννις, τον Μπέντζαμιν Λι Γουόρφ.

Τελευταία χρόνια και θάνατος

Η επιτύμβιος πλάκα στον τάφο του Βουντ και της συζύγου του

Ο Βουντ αποσύρθηκε από τη διδασκαλία το 1917 προκειμένου να αφοσιωθεί στη συγγραφή επιστημονικών έργων. Σύμφωνα με τον Wirth (1920), το καλοκαίρι του 1920 ο Βουντ «αισθάνθηκε τη ζωτικότητά του να φθίνει ... και λίγο μετά τα ογδοηκοστά όγδοα γενέθλιά του απεβίωσε ... με έναν ήρεμο θάνατο το απόγευμα της Τρίτης, 3ης Αυγούστου» (σελ. 1) Ο Βουντ τάφηκε στο Νότιο Κοιμητήριο της Λειψίας και στον ίδιο τάφο προστέθηκαν αργότερα οι σοροί της συζύγου του και των θυγατέρων τους Λίλι και Ελεάνορ.

Τιμητικές διακρίσεις

Ο Βουντ αναγορευθηκε επίτιμος διδάκτορας από τα Πανεπιστήμια της Λειψίας και του Γκέτινγκεν. καθώς και το γερμανικό παράσημο «Pour le Mérite» για την Επιστήμη και τις Τεχνές. Προτάθηκε τρεις φορές για το Νόμπελ Βραβείο Φυσιολογίας ή Ιατρικής, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Βουντ ήταν επίτιμο μέλος 12 επιστημονικών οργανώσεων ή εταιρειών. Ήταν αντεπιστέλλον μέλος 13 ακαδημίων στη Γερμανία και στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, εκλέχθηκε Διεθνές Μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των Ηνωμένων Πολιτειών το 1909. Ο αστεροειδής 635 Βουντία (Vundtia), που ανακαλύφθηκε το 1907, ονομάσθηκε έτσι προς τιμή του Βίλχελμ Βουντ.

Επισκόπηση του έργου του

Ο Βουντ ήταν αρχικά ιατρός και γνωστός νευροφυσιολόγος προτού στραφεί στην αισθητηριακή φυσιολογία και την ψυχοφυσική. Ήταν πεπεισμένος ότι, για παράδειγμα, η διαδικασία της χωρικής αντιλήψεως δεν μπορούσε να εξηγηθεί μόνο σε φυσιολογικό επίπεδο, αλλά περιλαμβάνει επίσης ψυχολογικές αρχές. Ο Βουντ θεμελίωσε την πειραματική ψυχολογία ως επιστημονικό κλάδο και πεδίο σπουδών, και έγινε πρωτοπόρος της πολιτισμικής ψυχολογίας. Δημιούργησε ένα ευρύ πρόγραμμα ερευνών στην εμπειρική ψυχολογία και ανέπτυξε ένα σύστημα φιλοσοφίας και ηθικής από τις βασικές έννοιες της ψυχολογίας του - συγκεντρώνοντας διάφορους επιστημονικούς κλάδους στο πρόσωπό του.

Η επιστημολογική θέση του Βουντ - ενάντια στον John Locke και την αγγλική εμπειριοκρατία των αισθήσεων - έγινε σαφής στο βιβλίο του Beiträge zur Theorie der Sinneswahrnehmung (= «Συνεισφορές στη Θεωρία της αισθητηριακή αντιλήψεως), που δημοσιεύθηκε το 1862, με τη χρήση ενός αποσπάσματος από τον Λάιμπνιτς στην αρχική σελίδα: «Nihil est in intellectu quod non fuerit in sensu, nisi intellectu ipse.» (Leibniz: Nouveaux essais, 1765, βιβλίο II («Des Idées»), Κεφ. 1, § 6), δηλαδή «Τίποτα δεν είναι στη νόηση που δεν ήταν πρώτα στις αισθήσεις, εκτός από την ίδια τη νόηση».

Αρχές που δεν υπάρχουν στις αισθητικές εντυπώσεις μπορούν κατά τον Βουντ να αναγνωρισθούν στην ανθρώπινη αντίληψη και συνείδηση: λογικά συμπεράσματα, κατηγορίες σκέψεως, η αρχή της αιτιότητας, η αρχή του σκοπού (τελεολογία), η αρχή της εμφανίσεως της πολυπλοκότητας και άλλες επιστημονικές αρχές. Τα σημαντικότερα βιβλία του Βουντ είναι τα εξής:

• Lehrbuch der Physiologie des Menschen (= «Σύγγραμμα ανθρώπινης φυσιολογίας», 1864/1865, 4η έκδ. 1878)
• Grundzüge der physiologischen Psychologie (= «Αρχές φυσιολογικής ψυχολογίας, 1874, 6η έκδ. 1908-1911, 3 τόμοι)
• System der Philosophie (= «Σύστημα φιλοσοφίας», 1889; 4η έκδ. 1919, 2 τόμοι)
• Logik. Eine Untersuchung der Prinzipien der Erkenntnis und der Methoden wissenschaftlicher Forschung (= «Λογική. Μια διερεύνηση στα θεμέλια της γνώσεως και στις μεθόδους της επιστημονικής έρευνας», 1880-1883, 4η έκδ. 1919-1921, 3 τόμοι)
• Ethik (= «Ηθική», 1886, 3η έκδ. 1903, 2 τόμοι)
• Völkerpsychologie. Eine Untersuchung der Entwicklungsgesetze von Sprache, Mythos und Sitte (= «Πολιτισμική ψυχολογία. Μια διερεύνηση στους αναπτυξιακούς νόμους της γλώσσας, του μύθου και της διαγωγής», 1900-1920, 10 τόμοι)Ο Γουίλχελμ Γουούντ πραγματοποίησε πειράματα στη μνήμη, τα οποία σήμερα θα θεωρούνταν εμβληματική μνήμη και βραχυπρόθεσμη μνήμη.
• Grundriss der Psychologie (= «Περίγραμμα της ψυχολογίας», 1896, 14η έκδ. το 1920)

Τα παραπάνω έργα, που απλώνονται συνολικώς σε 22 τόμους, καλύπτουν μια τεράστια ποικιλία θεμάτων. Με την εξέταση των πλήρων έργων, ωστόσο, μπορεί να ανιχνευθεί μια στενή σχέση μεταξύ της θεωρητικής ψυχολογίας, της επιστημολογίας και της μεθοδολογίας του Βουντ. Ξένες, ακόμα και αγγλικές, μεταφράσεις είναι διαθέσιμες μόνο για τα πιο γνωστά έργα: Αρχές της φυσιολογικής ψυχολογίας και Ηθική. Το έργο του Βουντ παραμένει έτσι σε μεγάλο βαθμό απρόσιτο χωρίς προηγμένη γνώση της γερμανικής. Η πρόσληψή του, επομένως, εξακολουθεί να εμποδίζεται σε μεγάλο βαθμό από παρεξήγηση, στερεότυπα και επιφανειακές κρίσεις.

Κεντρικά θέματα στο έργο του Βουντ

Μνήμη και θεωρία επεξεργασίας

Ο Βίλχελμ Βουντ πραγματοποίησε πειράματα στο θέμα της μνήμης. Η ψυχολογία ενδιαφέρεται για την τρέχουσα επεξεργασία, δηλαδή τις διανοητικές αλλαγές και τις λειτουργικές σχέσεις ανάμεσα σε αντίληψη, συνείδηση, συναισθήματα και βούληση/κίνητρο. Τα νοητικά/ψυχολογικά φαινόμενα αλλάζουν τις διαδικασίες της συνειδήσεως. Μπορούν να προσδιοριστούν μόνο αριστοτελικώς, ως «ενέργεια και εντελέχεια», μια «άμεση πραγματικότητα ενός γεγονότος στην ψυχολογική εμπειρία». Οι σχέσεις της συνειδήσεως, δηλαδή οι ενεργά οργανωτικές διαδικασίες, δεν εξηγούνται πλέον μεταφυσικώς με τη βοήθεια μιας αθάνατης «ψυχής» ή μιας αφηρημένης υπερβατικής (πνευματικής) αρχής.

Ο προσδιορισμός των κατηγοριών

Ο Βουντ θεωρούσε ότι οι αναφορές στο υποκείμενο (Subjektbezug), την αξιολόγηση (Wertbestimmung), την ύπαρξη σκοπού (Zwecksetzung) και τις βουλητικές πράξεις (Willenstätigkeit) αποτελούν συγκεκριμένες και θεμελιώδεις κατηγορίες για την ψυχολογία. Χρησιμοποιούσε συχνά τη διατύπωση «ο άνθρωπος ως ένα υποκείμενο με κίνητρα και σκέψη» προκειμένου να περιγράψει χαρακτηριστικά που έχουν κοινά με τις ανθρωπιστικές επιστήμες και την κατηγοριακή διαφορά στις φυσικές επιστήμες.

Ψυχοφυσικός παραλληλισμός

Επηρεασμένος από τον Λάιμπνιτς, ο Βουντ εισήγαγε τον όρο ψυχοφυσικός παράλληλισμός ως εξής: «... όπου υπάρχουν κανονικές σχέσεις μεταξύ ψυχικών και φυσικών φαινομένων τα δύο δεν είναι ούτε ταυτόσημα ούτε μετατρέψιμα μεταξύ τους επειδή είναι από μόνη της απαράλληλα· αλλά συνδέονται μεταξύ τους με τον τρόπο που ορισμένες ψυχικές διαδικασίες αντιστοιχούν τακτικά σε ορισμένες φυσικές διαδικασίες ή, μεταφορικά εκφραζόμενες, τρέχουν παράλληλες μεταξύ τους». Αν και η εσωτερική εμπειρία βασίζεται στις λειτουργίες του εγκεφάλου, δεν υπάρχουν φυσικές αιτίες για τις ψυχικές αλλαγές.

Ο Λάιμπνιτς έγραψε: «Οι ψυχές ενεργούν σύμφωνα με τους νόμους των τελικών αιτιών, μέσω των φιλοδοξών, των σκοπών και των μέσων. Τα σώματα ενεργούν σύμφωνα τους νόμους της αποτελεσματικής αιτιών.» (Μοναδολογία, παράγραφος 79)

Ο Γουούντ ακολουθεί τον Λέιμπνιτς και διαφοροποιεί μεταξύ μιας φυσικής αιτιώδους σχέσεως (φυσική αιτιώδης σχέση της νευροφυσιολογίας) και μιας ψυχικής αιτιακότητας της διαδικασίας συνείδησης. Και οι δύο αιτιώδεις συνθήκες, ωστόσο, δεν είναι αντίθετες σε δυαλιστική μεταφυσική έννοια, αλλά εξαρτώνται από την άποψη. Οι αιτιώδεις εξηγήσεις στην ψυχολογία πρέπει να ικανοποιούνται με την αναζήτηση των επιπτώσεων των προκαταρκτικών αιτιών χωρίς να είναι σε θέση να απορρέουν ακριβείς προβλέψεις. Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των ευχάριστων πράξεων, ο Βουντ περιγράφει πιθανή αντιστροφή στην εξέταση αιτίας και αποτελέσματος, σκοπών και μέσων, και εξηγεί πώς οι αιτιώδεις και τηλεολογικές εξηγήσεις μπορούν να συμπληρώσουν ο ένας τον άλλο για να δημιουργήσουν μια συντονισμένη εξέταση.

Η θέση του Βουντ διαφέρθηκε από τους σύγχρονους συγγραφείς που επίσης ευνοούνταν τον παράλληλοισμό. Αντί να ικανοποιηθεί με το θεώρημα του παράλληλου, ανέπτυξε τις αρχές της ψυχικής αιτιότητας σε αντίθεση με τη φυσική αιτιότητα της νευροφυσιολογίας, και μια αντίστοιχη μεθοδολογία. Υπάρχουν δύο βασικά διαφορετικές προσεγγίσεις της υποθετούμενης ψυχοφυσικής μονάδας, όχι μόνο δύο σημεία θέσης με την έννοια της υπόθεση ταυτότητα του Γκούσταφ Τέοντορ Φέχνερ. Οι ψυχολογικές και φυσιολογικές δηλώσεις υπάρχουν σε δύο κατηγορηματικά διαφορετικά συστήματα αναφοράς. Οι σημαντικές κατηγορίες πρέπει να τονίζονται για να αποφευχθούν τα Λάθος κατηγορίας όπως συζητήθηκε από τον Νικολάι Χάρτμαν. Σε αυτή την περίπτωση, ο Γουούντ δημιούργησε την πρώτη γνήσια επιστημονική και μεθοδολογία της εμπειρικής ψυχολογίας (ο όρος «φιλοσοφία της επιστήμης» δεν υπήρχε ακόμα).

Προσαντίληψη

Η προσαντίληψη (apperception) είναι η κεντρική θεωρητική έννοια του Βουντ. Ο Λάιμπνιτς περιέγραψε την προσαντίληψη ως τη διαδικασία κατά την οποία οι βασικές αισθητηριακές εντυπώσεις μεταφέρονται στην (αυτο-)συνείδηση, με την οποία οι ατομικές φιλοδοξίες (προσπάθεια, βουλητικές πράξεις) διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο. Ο Γουούντ ανέπτυξε ψυχολογικές έννοιες, χρησιμοποίησε πειραματικές ψυχολογικά μεθόδους και πρότεινε νευροψυχολογική προτυποποίηση στον μετωπιαίο φλοιό του εγκεφαλικού συστήματος - σύμφωνα με τη σημερινή σκέψη. Η αντίληψη παρουσιάζει μια σειρά θεωρητικών υποθέσεων σχετικά με την ολοκληρωτική διαδικασία της συνείδησης. Ο επιλεκτικός έλεγχος της προσοχής είναι ένα βασικό παράδειγμα μιας τέτοιας ενεργής γνωστικής, συναισθηματικής και κινητοποιητικής ολοκλήρωσης.

Αναπτυξιακή θεωρία του νου

Το θεμελιώδες καθήκον κατά τον Βουντ είναι να καταρτισθεί μια ολοκληρωμένη θεωρία αναπτύξεως του νου - από την ψυχολογία των ζώων μέχρι τα υψηλότερα πολιτισμικά επιτεύγματα στη γλώσσα, τη θρησκεία και την ηθική. Σε αντίθεση με άλλους στοχαστές της εποχής του, ο Γουούντ δεν είχε δυσκολία να συνδέσει τις έννοιες ανάπτυξης των ανθρωπιστικών επιστημών (στο πνεύμα του Εγέλου και του Χέρντερ) με τη βιολογική θεωρία της εξέλιξης όπως εξήγησε ο Κάρολος Δαρβίνος.

Κριτικός ρεαλισμός

Ο Γουούντ διεπίστωσε ότι «η ψυχολογία είναι μια εμπειρική επιστήμη που συντονίζει τις φυσικές επιστήμες και τις ανθρωπιστικές επιστήμες, και ότι οι σκέψεις των δύο συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο με την έννοια ότι μόνο μαζί μπορούν να δημιουργήσουν για εμάς μια δυνητική εμπειρική γνώση». Ισχυρίσθηκε ότι οι απόψεις του ήταν ελεύθερες από μεταφυσική και βασίζονταν σε ορισμένες επιστημονικές προϋποθέσεις, συμπεριλαμβανομένης της διαφοροποίησης του υποκειμένου και του αντικειμένου στην αντίληψη, και την αρχή της αιτιότητας. Με τον όρο του κριτικού ρεαλισμού, ο Γουούντ διακρίνεται από άλλες φιλοσοφικές θέσεις.

Ορισμός της ψυχολογίας

Ο Γουούντ θέτει στον εαυτό του το καθήκον να επανορίσει το ευρύ πεδίο της ψυχολογίας μεταξύ φιλοσοφίας και φυσιολογίας, μεταξύ των ανθρωπιστικών και των φυσικών επιστημών. Στη θέση του μεταφυσικού ορισμού ως επιστήμη της ψυχής ήρθε ο ορισμός, βασισμένος στην επιστημονική θεωρία, της εμπειρικής ψυχολογίας ως ψυχολογικής συνείδησης με τις δικές της κατηγορίες και τις επιστιμολογικές αρχές. Η ψυχολογία εξετάζει «όλη την εμπειρία στην άμεση υποκειμενική της πραγματικότητα». Το καθήκον της ψυχολογίας είναι να αναλύσει με ακρίβεια τις συνειδησιακές διαδικασίες, να αξιολογήσει τις σύνθετες συνδέσεις (psychische Verbindungen) και να βρει τους νόμους που διέπουν τέτοιες σχέσεις.

1. Η ψυχολογία δεν είναι επιστήμη της ατομικής ψυχής . Η ζωή είναι μια ομοιόμορφη ψυχική και σωματική διαδικασία που μπορεί να εξεταστεί με διάφορους τρόπους προκειμένου να αναγνωριστούν γενικές αρχές, ιδιαίτερα τις ψυχολογικές-ιστορικές και βιολογικές αρχές της ανάπτυξη. Ο Γουούντ απαιτούσε κατανόηση των συναισθηματικών και των ευχέρεια λειτουργιών, εκτός από γνωστικές ιδιότητες, ως εξίσου σημαντικές πτυχές της ενιαίας (ενιαίας) ψυχοφυσικής διαδικασίας.
2. Η ψυχολογία δεν μπορεί να περιοριστεί σε φυσιολογία. Τα εργαλεία της φυσιολογίας παραμένουν ουσιαστικά ανεπαρκή για το έργο της ψυχολογίας. Ένα τέτοιο έργο είναι άσκοπο «γιατί οι αλληλεπίδρασεις μεταξύ των διανοητικών διαδικασιών θα ήταν ακατανόητες ακόμη και αν οι αλληλέπτες μεταξύ των εγκεφαλικών διαδικασιών ήταν τόσο σαφώς κατανοητές όσο ο μηχανισμός ενός τσέπης ρολογιού».
3. Η ψυχολογία ασχολείται με τις συνειδητές διαδικασίες. Ο Γουούντ αρνήθηκε να κάνει τις υποσυνείδητο διανοητικές διαδικασίες θέμα επιστημονικής ψυχολογίας για επιστιμολογικούς και μεθοδολογικούς λόγους. Στην εποχή του υπήρχαν, πριν από τον Σίγκμουντ Φρόιντ, σημαντικοί συγγραφείς όπως ο φιλόσοφος Έντουαρντ φον Χάρτμαν (1901), ο οποίος υποθέτει μια μεταφυσική Το ασυνείδητο. Ο Γουάντ είχε δύο βασικές αντιρρήσεις. Αρνούσε όλες τις ψυχολογικές ιδρύσεις που βασίζονται κυρίως σε μεταφυσικές και δεν έβλεπε καμία αξιόπιστη μεθοδολογική προσέγγιση. Σύντομα αναθεωρήθηκε επίσης οι αρχικές του υποθέσεις σχετικά με τις ασυνείδητες κρίσεις Όταν ο Γουούντ απορρίπτει την υπόθεση του «ασυνείδητου» δείχνει επίσης το σκεπτικισμό του σχετικά με τη θεωρία του Φέχνερ του ασυνείδους και ο Γουούνντ ίσως επηρεάζεται ακόμη περισσότερο από την πλημμύρα των γραφών της εποχής για τον Υπνωτισμός και το πνευματισμός (Wundt, 1879, 1892). Ενώ ο Φρόιντ συχνά επικαλούσε το έργο του Γουάντ, ο Γουάντ παρέμεινε σκεπτικός σχετικά με όλες τις υποθέσεις που λειτουργούσαν με την έννοια του "υποσυνείδητου". Για τον Wundt θα ήταν εξίσου πολύ παρεξήγηση να οριστεί η ψυχολογία ως επιστήμη συμπεριφοράς με την έννοια της μεταγενέστερης έννοιας του αυστηρού συμπεριφορισμού. Πολλές συμπεριφορικές και ψυχολογικές μεταβλητές είχαν ήδη παρατηρηθεί ή μετρηθεί στο εργαστήριο της Λειψίας. Ο Γουάντ τόνισε ότι οι φυσιολογικές επιπτώσεις, για παράδειγμα οι φυσιολικές αλλαγές που συνοδεύουν τα συναισθήματα, ήταν μόνο εργαλεία της ψυχολογίας, όπως ήταν και οι φυσικές μετρήσεις της έντασης του ερεθισμού στην ψυχοφυσική. Η περαιτέρω ανάπτυξη των εν λόγω μεθοδολογικών προσεγγίσεων μεμονωμένα θα οδηγούσε τελικά, ωστόσο, σε μια συμπεριφορική φυσιολογία, δηλαδή σε επιστημονικός μειωτισμός, και όχι σε μια γενική ψυχολογία και πολιτισμική ψυχολογία.
4. Η ψυχολογία είναι μια εμπειρική ανθρωπιστική επιστήμη. Ο Γουούντ ήταν πεπεισμένος για την τριπλή κατάσταση της ψυχολογίας: α) Ως επιστήμη της άμεσης εμπειρίας αντιτίθεται στις φυσικές επιστήμες που αναφέρονται στο έμμεσο περιεχόμενο της εμπειρίας και αφηρηθούν από το θέμα· β) ως επιστήμη «που γενικά ισχύει για τις άμεσες ανθρώπινες εμπειρίες» αποτελεί το θεμέλιο των ανθρωπιστικών επιστημών· γ) μεταξύ όλων των εμπειρικών επιστημών είναι «η μία της οποίας τα αποτελέσματα ωφελούν περισσότερο την εξέταση των γενικών προβλημάτων της επιστημολογίας και της ηθικής - που είναι οι δύο θεμελιώδεις τομείς της φιλοσοφίας».

Οι έννοιες του Βουντ αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια σχεδόν 60 ετών έρευνας και διδασκαλίας, που τον οδήγησαν από τη νευροφυσιολογία στην ψυχολογία και τη φιλοσοφία. Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ φυσιολογίας, φιλοσοφίας, λογικής, επιστημολογίας και ηθικής είναι επομένως απαραίτητες για την κατανόηση της ψυχολογίας του Wundt. Ο πυρήνας των τομέων ενδιαφέροντος και καθοδηγητικών ιδεών του Wundt μπορεί ήδη να γίνει αντιληπτός στο Vorlesungen über die Menschen- und Tierseele του 1863: προσωπική ψυχολογία (κλάδος γνωστός σήμερα ως γενική ψυχολογία, δηλαδή πεδία όπως η αντίληψη, η προσοχή, η αντιληπτική, η βούληση και τα συναισθήματα), η πολιτισμική ψυχολογία ως θεωρία ανάπτυξης του ανθρώπινου μυαλού (Völkerpsychologie) ψυχολογία των ζώων και νευροψυχολογία. Οι αρχικές εννοιολογικές διατυπώσεις του 30χρονου Γουούντ (1862, 1863) οδήγησαν σε ένα μακρύ πρόγραμμα έρευνας, στη ίδρυση του πρώτου Ινστιτούτου και στη μεταχείριση της ψυχολογίας ως ξεχωριστού κλάδου, καθώς και σε μια σειρά από θεμελιώδη συγγράμματα και πολλές άλλες δημοσιεύσεις.

Κατά τη διάρκεια των ετών που πέρασε στη Χαϊδελβέργη, από το 1853 έως το 1873, ο Βουντ δημοσίευσε πολυάριθμες εργασίες για τη φυσιολογία, ιδιαίτερα για την πειραματική νευροφυσιολογία, ένα σύγγραμμα για την ανθρώπινη φυσιολογία (1865, 4η έκδοση 1878) και ένα εγχειρίδιο για την ιατρική φυσική (1867). Συνέγραψε περίπου 70 ανασκοπήσεις των τρέχων δημοσιεύσεων στους τομείς της νευροφυσιολογίας και της νευρωλογίας, της φυσιολογίας, του ανατομικού και της ιστολογίας. Ένα δεύτερο πεδίο εργασίας ήταν η αισθησιακή φυσιολογία, συμπεριλαμβανομένης της χωρικής αντίληψης, της οπτικής αντίληψης και των οπτικών ψευδαισθήσεων. Μια οφθαλμαπάτη που περιγράφει ονομάζεται οφθαλμαπάτη Wundt, μια παραλλαγή της οφθαλμαπάτης Hering. Δείχνει πώς οι ευθείες γραμμές φαίνονται καμπύλες όταν παρατηρούνται σε σύγκριση με μία δέσμη ακτινωτών ευθειών.

Ψυχολογία

Αφετηριακό σημείο

Ως αποτέλεσμα της ιατρικής του παιδείας και του έργου του ως βοηθός του Χέλμχολτς, ο Βουντ γνώριζε τα κριτήρια αναφοράς της πειραματικής έρευνας, καθώς και τη κερδοσκοπική φύση της ψυχολογίας στα μέσα του 19ου αιώνα. Η φιλοδοξία του Wundt για επιστημονική έρευνα και η απαραίτητη μεθοδολογική κριτική ήταν σαφής όταν έγραψε για τη γλώσσα των συνηθισμένων ανθρώπων, οι οποίοι απλώς επικαλούνταιν τις προσωπικές τους εμπειρίες ζωής, επικρίνουν την αφελής αυτοσκόπηση ή επικαλούνται την επιρροή της άκριτης ερασιτεχνικής («λαϊκής») ψυχολογίας στην ψυχολογική ερμηνεία.

Τοα Beiträge zur Theorie der Sinneswahrnehmung του (1862) επιμαρτυρεί την μετάβαση του Wundt από φυσιολόγο σε πειραματικό ψυχολόγο. «Γιατί η ψυχολογία δεν ακολουθεί το παράδειγμα των φυσικών επιστημών; Είναι μια κατανόηση που, από κάθε πλευρά της ιστορίας των φυσικών ερευνητικών επιστημών, μας ενημερώνει ότι η πρόοδος κάθε επιστήμης συνδέεται στενά με την πρόοδο που έχει γίνει όσον αφορά τις πειραματικές μεθόδους». Με αυτή την δήλωση, ωστόσο, δεν θα αντιμετωπίσει με κανένα τρόπο την ψυχολογία ως καθαρή φυσική επιστήμη, αν και οι ψυχολόγοι θα πρέπει να μάθουν από την πρόοδο των μεθόδων στις φυσικές επιστήμες: «Υπάρχουν δύο επιστήμες που πρέπει να έρθουν σε βοήθεια της γενικής ψυχολογίας σε αυτό το θέμα: η αναπτυξιακή ιστορία του νου και η συγκριτική ψυχολογία»

Γενική ψυχολογία

Το Grundzüge der physiologischen Psychologie (= «Κατηγορίες της Φυσιολογικής Ψυχολογίας») για τη γενική ψυχολογία είναι το πιο γνωστό εγχειρίδιο του Wundt. Ήθελε να συνδέσει δύο επιστήμες μεταξύ τους. «Η φυσιολογία παρέχει πληροφορίες σχετικά με όλα τα φαινόμενα της ζωής που μπορούν να αντιληφθούν χρησιμοποιώντας τις εξωτερικές μας αισθήσεις.»

«Με επαρκή βεβαιότητα η προσέγγιση μπορεί πράγματι να θεωρηθεί ως θεμελιωμένη - ότι τίποτα δεν λαμβάνει χώρα στη συνείδησή μας που δεν έχει τη φυσική της βάση σε ορισμένες φυσιολογικές διαδικασίες». Ο Γουούντ πίστευε ότι η φυσιολογική ψυχολογία είχε το ακόλουθο καθήκον: πρώτον, να ερευνήσει τις διαδικασίες ζωής που βρίσκονται κεντρικά, μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής εμπειρίας, που καθιστούν αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν και οι δύο μέθοδοι παρατήρησης ταυτόχρονα, εξωτερικές και εσωτερικές, και, δεύτερον, να φωτίσει και, όπου είναι δυνατόν, να καθορίσει μια συνολική άποψη της ανθρώπινης ύπαρξης από τις απόψεις που αποκτήθηκαν από αυτή την έρευνα. «Το χαρακτηριστικό 'φυσιολογική' δεν λέει ότι ... [φυσιολογία ψυχολογική] ... θέλει να μειώσει την ψυχολογία σε φυσιολογία - που θεωρώ αδύνατη - αλλά ότι λειτουργεί με φυσιολογικά, δηλαδή πειραματικά, εργαλεία και, πράγματι, περισσότερο από ό, τι είναι συνηθισμένο σε άλλη ψυχολογία, λαμβάνει υπόψη τη σχέση μεταξύ ψυχικών και φυσικών διαδικασιών.» Αν κάποιος θέλει να αντιμετωπίσει τις ιδιαιτερότητες της ως Μέσα από την επιμονή του ότι οι ψυχικές διαδικασίες αναλύονται στα στοιχεία τους, ο Γουούντ δεν ήθελε να δημιουργήσει μια καθαρή ψυχολογία στοιχείων επειδή τα στοιχεία θα έπρεπε ταυτόχρονα να σχετίζονται μεταξύ τους. Περιγράφει την αισθητική εντύπωση με τα απλά αισθητικά συναισθήματα, τις αντιλήψεις και τις εθελοντικές πράξεις που συνδέονται με αυτά, και εξηγεί τις εξαρτήσεις και τις ανατροπές.

Η θεωρία για την προσαντίληψη

Ο Γουούντ απέρριψε την ευρέως διαδεδομένη Θεωρία συσχετισμού, σύμφωνα με την οποία οι ψυχικές συνδέσεις (μαθητισμός) σχηματίζονται κυρίως μέσω της συχνότητας και της έντασης των συγκεκριμένων διαδικασιών. Ο όρος «ψυχολογία της αντιληπτικής» σημαίνει ότι θεωρούσε τη δημιουργικό συνειδητή δραστηριότητα πιο σημαντική από την βασική σύνδεση. Η αντίληψη είναι μια αναδυόμενη δραστηριότητα που είναι τόσο αυθαίρετη και επιλεκτική όσο και φανταστική και συγκριτική. Σε αυτή τη διαδικασία, τα συναισθήματα και οι ιδέες είναι εικόνες που συνδέονται αισθητά με τυπικούς τόνους συναισθημάτων, επιλεγμένες με διάφορους τρόπους, αναλύονται, συνδέονται και συνδυάζονται, καθώς και συνδέονται με κινητικές και αυτόνομες λειτουργίες - όχι απλά επεξεργασμένα αλλά και δημιουργικά συνθεσιευμένες (βλ. παρακάτω για την Αρχή της δημιουργικής σύνθεσης). Στην ολοκληρωτική διαδικασία της συνειδητής δραστηριότητας, ο Wundt βλέπει μια βασική δραστηριότητα του υποκειμένου, δηλαδή μια πράξη ευχής, για να μεταφέρει σκόπιμα το περιεχόμενο στο συνειδητό. Στο βαθμό που αυτή η αναδυόμενη δραστηριότητα είναι χαρακτηριστική όλων των διανοητικών διαδικασιών, είναι δυνατόν να περιγραφεί η άποψή του ως εθελοντική.

Ο Γουούντ περιγράφει τις αντιληπτικές διαδικασίες ως ψυχολογικά πολύ διαφοροποιημένες και, σε πολλές περιπτώσεις, βασίζεται σε μεθόδους και αποτελέσματα από την πειραματική έρευνα του. Ένα παράδειγμα είναι η ευρεία σειρά πειραμάτων για τη νοητική χρονομετρία των περίπλοκων χρόνων αντίδρασης. Στην έρευνα για τα συναισθήματα, προκαλούνται ορισμένες επιδράσεις ενώ ο παλμός και η αναπνοή καταγράφονται χρησιμοποιώντας χιμογράφος. Οι παρατηρούμενες διαφορές είχαν σκοπό να συμβάλουν στην υποστήριξη της θεωρία των συναισθημάτων του Wundt με τις τρεις διαστάσεις: ευχάριστη - δυσάρεστη, ένταση - χαλαρή, ενθουσιασμένη - κατάθλιψη.

Πολιτισμική ψυχολογία

Το έργο του Βουντ Völkerpsychologie. Eine Untersuchung der Entwicklungsgesetze von Sprache, Mythus und Sitte (= «Κοινωνική Ψυχολογία. Μια έρευνα των Νόμων της εξελίξεως της γλώσσας, του μύθου και του έθους», 1900-1920, 10 τόμοι), που περιέχει επίσης την εξέλιξη των Τεχνών, του Νόμου, της Κοινωνίας, του Πολιτισμού και της Ιστορίας, είναι ένα έργο-ορόσημο, ένα μνημείο της πολιτιστικής ψυχολογίας, του πρώιμου 20ού αιώνα. Η δυναμική της πολιτισμικής ανάπτυξης ερευνήθηκε σύμφωνα με ψυχολογικές και επιστιμολογικές αρχές. Οι ψυχολογικές αρχές προέρχονται από την ψυχολογία του Wundt της αποσπάσχειας (θεωρία των υψηλότερων ολοκληρωτικών διαδικασιών, συμπεριλαμβανομένης της σύνδεσης, της αφομοιώσεως, της σημασιολογικής αλλαγής) και του κινήτρου (βουλήσεως), όπως παρουσιάζεται στο Grundzüge der physiologischen Psychologie του (1908-1910, 6η έκδοση, 3 τόμοι). Σε αντίθεση με την ατομική ψυχολογία, η πολιτισμική έχει ως στόχο να απεικονίσει γενικούς νόμους της νοητικής αναπτυύξεως που διέπουν τις υψηλότερες διανοητικές διαδικασίες: την ανάπτυξη της σκέψεως, της γλώσσας, της καλλιτεχνικής φαντασίας, των μύθων, της θρησκείας, των έθιμων, της σχέσεως των ατόμων με την κοινωνία, του πνευματικού περιβάλλοντος και της δημιουργίας διανοητικών έργων σε μια κοινωνία. «Όπου τελειώνει ο σκόπιμος πειραματισμός είναι όπου η ιστορία έχει πειραματιστεί εξ ονόματος των ψυχολόγων». Αυτές οι ψυχικές διαδικασίες που «υποστηρίζουν την γενική ανάπτυξη των ανθρώπινων κοινωνιών και τη δημιουργία κοινών διανοητικών αποτελεσμάτων που έχουν γενικά αναγνωρισμένη αξία» πρέπει να εξεταστούν.

Παρακινημένος από τις ιδέες προγενέστερων διανοητών, όπως ο Χέρντερ, ο Χέρμπαρτ, ο Έγελος, αλλά και ο Βίλχελμ φον Χούμπολτ (με τις ιδέες του για τη συγκριτική γλωσσολογία), ο ψυχολόγος Μόριτς Λαζάρους (1851) και ο γλωσόλογος Χέιυμαν Στάινταλ, ίδρυσε το Zeitschrift für Völkerpsychologie und Sprachwissenschaft το 1860. Ο Γουούντ (1888) ανέλυσε κριτικά τις, κατά την άποψή του, ακόμα αποδιοργανωμένες προθέσεις του Λάζαρους και του Στάινταλ, και περιορίσθηκε το πεδίο των θεμάτων προτείνοντας μια ψυχολογικά συνιστώμενη δομή. Η πολιτισμική ψυχολογία της γλώσσας, του μύθου και των έθιμων έπρεπε να βασίζεται στους τρεις κύριους τομείς της γενικής ψυχολογίας: την φαντασία και τη σκέψη, τα συναισθήματα και τη θέληση (το κίνητρο). Οι πολυάριθμες διανοητικές σχέσεις και αρχές έπρεπε να ερευνηθούν με την προοπτική της πολιτιστικής ανάπτυξης. Η θεωρία της αντιληπτικής εφαρμογής εφαρμόζεται εξίσου για την γενική ψυχολογία και την πολιτισμική ψυχολογία. Οι αλλαγές στις έννοιες και τα κίνητρα εξετάστηκαν σε πολλές γραμμές ανάπτυξης και υπάρχουν λεπτομερείς ερμηνείες που βασίζονται στην αρχή της εμφάνισης (δημιουργική σύνθεση), στην αρχή των ανεπιθύμητων παρενέργειών (ετερογόνοια των σκοπών) και στην αρχή της αντίθεσης (βλ. τμήμα Μεθοδολογία και στρατηγικές).

Οι δέκα τόμοι αποτελούνται από: Γλώσσα (Τόμος 1 και 2), Τέχνη (Τόχος 3), Μύθοι και Θρησκεία (Τόμοι 4 - 6), Κοινωνία (Τόμα 7 και 8), Νόμος (Τόμ 9), καθώς και Πολιτισμός και Ιστορία (Τόμη 10). Η μεθοδολογία της πολιτιστικής ψυχολογίας περιγράφτηκε κυρίως αργότερα, στο Λογική (1921). Ο Γουάντ εργάστηκε πάνω, συνδέθηκε ψυχολογικά και διαμορφώθηκε ένα τεράστιο ποσό υλικού. Τα θέματα κυμαίνονται από την γεωργία και το εμπόριο, τα χειροτεχνία και την ιδιοκτησία, μέσω θεών, μύθων και χριστιανισμού, γάμου και οικογένειας, λαών και εθνών, μέχρι (αυτο-) εκπαίδευση και αυτοσυνείδηση, επιστήμη, κόσμο και ανθρωπότητα.

Ο Γουούντ ανεγνώρισε περίπου 20 θεμελιώδη δυναμικά κίνητρα στην πολιτιστική ανάπτυξη. Τα κίνητρα που αναφέρονται συχνά είναι: κατανομή της εργασίας, ο ενθουσιασμός, η σωτηρία, η ευτυχία, η παραγωγή και η μιμητική, η ανατροφή των παιδιών, η καλλιτεχνική ώθηση, η ευημερία, οι τέχνες και η μαγεία, η διακόσμηση, η ενοχή, η τιμωρία, η εξιλέωση, η αυτοεκπαίδευση, το παιχνίδι και η εκδίκηση. Άλλες αξίες και κίνητρα εμφανίζονται στους τομείς της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, του πολέμου και της ειρήνης, των νομικών δομών, των κρατικών δομών και των μορφών κυβέρνησης· επίσης, όσον αφορά την ανάπτυξη μιας παγκόσμιας άποψης για τον πολιτισμό, τη θρησκεία, το κράτος, την κυκλοφορία και μια παγκόσμιο πολιτική και κοινωνική κοινωνία. Σε θρησκευτικές σκέψεις, πολλές από τις αξίες και τα κίνητρα (δηλαδή η πίστη στην ψυχή, την αθανασία, την πίστη στους θεούς και τους δαίμονες, τις τελετουργικές πράξεις, την μαγεία, τον ζωισμό και τον τοτεμισμό) συνδυάζονται με τα κίνητρα της τέχνης, της φαντασίας, του χορού και της έκστασης, καθώς και με μορφές οικογένειας και εξουσίας.

Ο Wundt είδε παραδείγματα ανθρώπινης αυτοεκπαίδευση στο να περπατάτε όρθιοι, φυσικές εγκαταστάσεις και «μια αλληλεπίδραση εν μέρει αναγκασμένη από εξωτερικές συνθήκες και εν μέρει αποτέλεσμα εθελοντικής κουλτούρας». Περιέγραψε την τυχαία εμφάνιση και αργότερα τον συνειδητό έλεγχο της φωτιάς ως παρόμοια αλληλεπίδραση μεταξύ δύο κινημάτων. Στην αλληλεπίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας και των φυσικών συνθηκών, είδε από την αρχή μια δημιουργική αρχή του πολιτισμού, εργαλεία ως πολιτιστικά προϊόντα δεύτερης φύσεως. Ένα διαδραστικό σύστημα αιτίας και αποτελέσματος, ένα σύστημα σκοπών και επομένως αξιών (και αντανακλαστικά από τα πρότυπα των δικών μας δραστηριοτήτων) σχηματίζεται σύμφωνα με τις αρχές της δικής μας σκέψεως.

Στο βιβλίο του Elemente der Völkerpsychologie (Τα στοιχεία της πολιτισμικής ψυχολογίας, 1912) ο Γουούντ σκίτσασε τέσσερα κύρια επίπεδα πολιτιστικής ανάπτυξης: τον πρωτόγονο άνθρωπο, την εποχή του τοτεμιστικού, την εποχής των ήρωων και των θεών και την ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Οι διαγράμματα δεν ήταν σαφείς και η απεικόνιση ήταν πολύ απλούστερη. Μόνο αυτό το βιβλίο μεταφράστηκε στα Αγγλικά Ελέσματα της λαϊκής ψυχολογίας), παρέχοντας έτσι μόνο μια πολύ συντομευμένη εικόνα της διαφοροποιημένης πολιτιστικής ψυχολογικής του Wundt. (Το μέρος «λαϊκή ψυχολογία» του τίτλου δείχνει ήδη το χαμηλό επίπεδο κατανοήσεως).

Εκ των υστέρων η Völkerpsychologie ήταν μια ατυχής επιλογή τίτλου, επειδή συχνά παρερμηνεύεται ως εθνολογία. Ο Γουούντ σκέφτηκε επίσης να το ονομάσει (κοινωνική) Ανθρωπολογία, Κοινωνική Ψυχολογία και Κοινοτική Ψυχολογία. Ο όρος Kulturpsychologie θα ήταν πιο κατάλληλος αν και η θεωρία της ψυχολογικής ανάπτυξης του μυαλού θα είχε εκφράσει ακόμα καλύτερα τις προθέσεις του Wundt. Η πνευματική δυναμική και η ουυστική της Πολιτιστικής ΨυχολογίαΟ Γουούντ βασίστηκε στην κεντρική θεωρία της αποίσθησης του σε νευροψυχολογικό μοντελοποίηση (από την 3η έκδοση του Grundzüge και μετά). Σύμφωνα με αυτό, το υποθετικό κέντρο αντιλήψεως στο μπροστινό εγκεφαλικό φλοιό που περιέγραψε μπορούσε να διασυνδέσει αισθησιακά, κινητικά, αυτόνομα, γνωστικά, συναισθηματικά και κίνητρα. Ο Γουούντ παρείχε έτσι την καθοδηγική αρχή ενός πρωτίστως ψυχολογικά προσανατολισμένου ερευνητικού προγράμματος για τις υψηλότερες ολοκληρωτικές διαδικασίες. Είναι, επομένως, ένας πρόδρομος της τρέχουσας έρευνας σχετικά με τις γνωστικές και συναισθηματικές εκτελεστικές λειτουργίες στο προπροπροπροπτωτικό εγκεφαλικό φλοιό, και για υποθετικές πολυμοδαλλικές ζώνες σύγκλισης στο δίκτυο των φλοιικών και λιμπικών λειτουργιών. Η έννοια αυτή μιας διεπιστημονικής νευροεπιστήμη θεωρείται πλέον δεδομένη, αλλά η συμβολή του Wundt σε αυτή την ανάπτυξη έχει σχεδόν ξεχαστεί. Ο Σ.Σ.Σ. Σέρρινγκτον επικαλείται επανειλημμένα την έρευνα του Γουάντ σχετικά με τη φυσιολογία των αντανακλασμών στο βιβλίο του, αλλά όχι τις νευροψυχολογικές έννοιες του Γουάνντς του Γουάντ δεν εξαντλείται.

Νευροψυχολογία

Ο Γουούντ συνέβαλε στην κατάσταση της νευροψυχολογία όπως υπήρχε εκείνη την εποχή με τρεις τρόπους: μέσω της κριτικής του στην θεωρία της τοπικοποίησης (τότε ευρέως διαδεδομένη στη νευρολογία), μέσω της ζήτησής του για ερευνητικές υποθέσεις που βασίζονται τόσο στη νευρωλογική όσο και στην ψυχολογική σκέψη και μέσω της νευρουψυχοολογικής του έννοια ενός κέντρου αντιληπτικής στο μπροστινό φλοιό. Ο Wundt θεωρούσε την Προσοχή και τον έλεγχο της προσοχής ένα εξαιρετικό παράδειγμα του επιθυμητού συνδυασμού πειραματικών ψυχολογικών και νευροφυσιολογικών ερευνών. Ο Γουούντ ζήτησε από πειραματισμούς για την εντοπισμό των υψηλότερων κεντρικών νευρικών λειτουργιών να βασίζονται σε σαφείς, ψυχολογικά βασισμένες ερευνητικές υποθέσεις, επειδή τα ερωτήματα δεν μπορούσαν να δοθούν με αρκετή ακρίβεια μόνο σε ανατομικό και φυσιολογικό επίπεδο.

Ο Γουούντ βασίστηκε στην κεντρική θεωρία της αποίσθησης του σε νευροψυχολογικό μοντελοποίηση (από την 3η έκδοση του Grundzüge και μετά). Σύμφωνα με αυτό, το υποθετικό κέντρο αντιλήψεως στο μπροστινό εγκεφαλικό φλοιό που περιέγραψε μπορούσε να διασυνδέσει αισθησιακά, κινητικά, αυτόνομα, γνωστικά, συναισθηματικά και κίνητρα. Ο Γουούντ παρείχε έτσι την καθοδηγική αρχή ενός πρωτίστως ψυχολογικά προσανατολισμένου ερευνητικού προγράμματος για τις υψηλότερες ολοκληρωτικές διαδικασίες. Είναι, επομένως, ένας πρόδρομος της τρέχουσας έρευνας σχετικά με τις γνωστικές και συναισθηματικές εκτελεστικές λειτουργίες στο προπροπροπροπτωτικό εγκεφαλικό φλοιό, και για υποθετικές πολυμοδαλλικές ζώνες σύγκλισης στο δίκτυο των φλοιικών και λιμπικών λειτουργιών. Η έννοια αυτή μιας διεπιστημονικής νευροεπιστήμη θεωρείται πλέον δεδομένη, αλλά η συμβολή του Wundt σε αυτή την ανάπτυξη έχει σχεδόν ξεχαστεί. Ο Σ.Σ.Σ. Σέρρινγκτον επικαλείται επανειλημμένα την έρευνα του Γουάντ σχετικά με τη φυσιολογία των αντανακλασμών στο βιβλίο του, αλλά όχι τις νευροψυχολογικές έννοιες του Βουντ.

Μεθοδολογία και στρατηγικές

«Δεδομένης της θέσεώς της μεταξύ των φυσικών και των ανθρωπιστικών επιστημών, η ψυχολογία έχει πραγματικά έναν μεγάλο πλούτο μεθοδολογικών εργαλείων. Ενώ, από τη μία πλευρά, υπάρχουν οι πειραματικές μέθοδοι, από την άλλη, αντικειμενικά έργα και προϊόντα στην πολιτιστική ανάπτυξη («Objektivationen des menschlichen Geistes») προσφέρουν επίσης άφθονο υλικό για συγκριτική ψυχολογική ανάλυση.»

Η ψυχολογία είναι μια εμπειρική επιστήμη και πρέπει να προσπαθεί να επιτύχει μια συστηματική διαδικασία, εξέταση των αποτελεσμάτων και κριτική στη μεθοδολογία της. Έτσι, η αυτοανατήρηση πρέπει να εκπαιδεύεται και επιτρέπεται μόνο υπό αυστηρό πειραματικό έλεγχο. Ο Γουούντ απορρίπτει αποφασιστικά την αφελή αυτοαναθεώρηση. Ο Wundt έδωσε έναν τυποποιημένο ορισμό των ψυχολογικών πειραμάτων. Η κριτική του στον Ιμανουήλ Καντ (Wundt, 1874) είχε μεγάλη επιρροή. Ο Καντ είχε επιχειρήσει ενάντια στην υπόθεση της μετρήσιμης ικανότητας των συνειδητών διαδικασιών και έκανε μια καλά θεμελιωμένη, αν και πολύ σύντομη, κριτική των μεθόδων της αυτοανατήρησης: όσον αφορά τη μεθοδολογική ανταποκράτηση, το σφάλμα των παρατηρητών, τις στρεβλώσεις των στάσεων του υποκειμένου και την αμφιλεγόμενη επιρροή των ανεξάρτητα διανοητών ανθρώπων, αλλά ο Γουούντ εξέφρασε αισιόδοξος ότι οι μεθοδοχωρικές βελτιώσεις θα μπορούσαν να βοηθήσουν εδώ. Αργότερα παραδέχτηκε ότι η μέτρηση και τα μαθηματικά ήταν εφαρμοστέα μόνο για πολύ βασικές συνειδητές διαδικασίες. Οι Στατιστικές μεθόδους είχαν επίσης περιορισμένη αξία, για παράδειγμα στην ψυχοφυσική ή στην αξιολόγηση των στατιστική πληθυσμού.

Η πειραματική ψυχολογία στη Λειψία βασίστηκε κυρίως σε 4 μεθοδολογικούς τύπους αξιολογήσεως: οι μεθόδοι εντυπώσεων με τις διάφορες τεχνικές μετρήσεώς τους στην ψυχοφυσική, οι μεθόδοι αντίδρασης για τη χρονομετρία στην ψυχολογία της προσαντιλήψεως, οι μέθοδοι αναπαραγωγής στην έρευνα της μνήμης και η μεθοδολογία εκφράσεως με παρατηρήσεις και ψυχοφαισιολογικές μετρήσεις στην έρευνα των συναισθημάτων. Ο Γουούντ θεωρούσε τη μεθοδολογία των γλωσσικών ψυχολογικών ερευνών του (τόμ. 1 και 2 της Βόλκερψυχολογίας) ως το πιο καρποφόρο μονοπάτι για την επαρκή ψυχολογική έρευνα σχετικά με τη διαδικασία σκέψεως.

Οι αρχές της πολιτισμικής ψυχολογικής μεθοδολογίας του επεξεργάστηκαν μόνο αργότερα. Αυτές περιλάμβαναν την αναλυτική και συγκριτική παρατήρηση αντικειμενικών υλικών, δηλαδή ιστορικών γραπτών, γλώσσας, έργων, τέχνης, εκθέσεων και παρατηρήσεων της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε προηγούμενες πολιτισμούς και, πιο σπάνια, άμεσης εθνολογικού πηγικού υλικού. Ο Wundt διαφοροποίησε δύο στόχους της συγκριτικής μεθοδολογίας: η ατομική σύγκριση συγκεντρώθηκε όλα τα σημαντικά χαρακτηριστικά της συνολικής εικόνας ενός υλικού παρατήρησης, ενώ η γενική σύγκρισης σχηματίζει μια εικόνα των παραλλαγών για να αποκτήσει μια τυπολογία. Οι κανόνες της γενικής σύγκρισης και της κριτικής ερμηνείας εξηγούνται ουσιαστικά στο Logik του

«Συνεπώς, γενικώς περιγράφουμε το επίσημο των μεθόδων ως ερμηνεία που έχει ως στόχο να μας παρέχει μια κατανόηση των διανοητικών διαδικασιών και της πνευματικής δημιουργίας». Η ερμηνεία έγινε η χαρακτηριστική διαδικασία των ανθρωπιστικών επιστημών μόνο μέσω της κριτικής. Είναι μια διαδικασία που αντιτίθεται στην ερμηνεία για να διαλυθεί η αλληλεπίδραση που παράγεται μέσω της ψυχολογικής αναλύσεως. Εξετάζει εξωτερικές ή εσωτερικές αντιφάσεις, πρέπει να αξιολογεί την πραγματικότητα των διανοητικών προϊόντων, και είναι επίσης κριτική των αξιών και κριτική των απόψεων. Οι τυπικές εσφαλμένες αντιλήψεις της διανοητικής, ατομικής και μη ιστορικής ερμηνείας των διανοητικών διαδικασιών έχουν όλες «την πηγή τους στην συνήθως ωμή ψυχολογία με βάση την υποκειμενική αξιολόγηση».

Θεμέλια της νοητικής αιτιακότητας

Αυτό που εννοεί ο Βουντ με αυτές τις αρχές ή θεμέλια είναι οι απλές προϋποθέσεις για τη σύνδεση ψυχολογικών γεγονότων που δεν μπορούν να αναχθούν περαιτέρω. Το σύστημα των αρχών έχει πολλές επανειλημμένες εκδόσεις, με αντίστοιχα νόμους ανάπτυξης για την πολιτισμική ψυχολογία (Wundt, 1874, 1894, 1897, 1902-1903, 1920, 1921). Ο Γουάντ διακρίνει κυρίως μεταξύ τεσσάρων αρχών και τα εξηγεί με παραδείγματα που προέρχονται από τη φυσιολογία της αντίληψης, την ψυχολογία του νόμου, την έρευνα της αντίληψη, την θεωρία των συναισθημάτων και των κίνητρων, και την πολιτιστική ψυχολογία και την ηθική.

1. Η Αρχή της δημιουργικής συνθέσεως ή των δημιουργικών αποτελεσμάτων (η αρχή της εμφάνισης). «Κάθε αντίληψη μπορεί να διασπαστεί σε βασικές εντυπώσεις. Αλλά ποτέ δεν είναι μόνο η άθροισμα αυτών των εντυπωσιών, αλλά από τη σύνδεση τους δημιουργείται μια νέα με τα μεμονωμένα χαρακτηριστικά που δεν περιέχονταν στις ίδιες τις εντυπώσεις . Συγκεντρώνουμε έτσι τη νοητική εικόνα μιας χωρικής μορφής από μια πληθώρα εντυπωμάτων φωτός. Αυτή η αρχή αποδεικνύεται σε όλες τις ψυχικές αιτιώδεις συνδέσεις και συνοδεύει την νοητική ανάπτυξη από το πρώτο της στάδιο μέχρι το τελειωμένο του».
2. Η αρχή της σχεσιακής ανάλυσης («αρχή του περιβάλλοντος ή των συμφραζομένων»). Αυτή η αρχή λέει ότι «κάθε ατομικό πνευματικό περιεχόμενο λαμβάνει το νόημα του μέσω των σχέσεων στις οποίες αντιπροσωπεύει το άλλο πνευματικό υλικό».
3. Η αρχή των διανοητικών αντιθέσεων ή της ενισχύσεως των αντιθέσεων, ή της αναπτύξεως με διχοτομίες. Οι τυπικές επιπτώσεις της αντιθέσεων παρατηρούνται στις αισθητικές αντιλήψεις, στην πορεία των συναισθημάτων και στις προθεσμίες. Υπάρχει μια γενική τάση να διαταγούμε τον υποκειμενικό κόσμο σύμφωνα με αντίθετα. Έτσι πολλές ατομικές, ιστορικές, οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες παρουσιάζουν πολύ αντίθετες εξελίξεις.
4. Η αρχή της ετερογονίας του σκοπού. Οι συνέπειες μιας δράσης υπερβαίνουν τον αρχικό σκοπό που είχε προγραμματιστεί και δημιουργούν νέα κίνητρα με νέα αποτελέσματα. Ο προγραμματισμένος σκοπός πάντα προκαλεί παρενέργειες και knock-on επιπτώσεις που οι ίδιες γίνονται σκοπούς, δηλαδή μια συνεχώς αναπτυσσόμενη οργάνωση μέσω της αυτοδημιουργίας.

Εκτός από αυτές τις 4 αρχές, ο Wundt εξήγησε τον όρο της πνευματικής κοινότητας και άλλες κατηγορίες και αρχές που έχουν σημαντική συσχετιστική και διανοητική λειτουργία.

Ο Γουούντ απαιτεί συντονισμένη ανάλυση αιτιωτικών και τηλεολογικών πτυχών. Ζητεί μια μεθοδολογικά ευέλικτη ψυχολογία και δεν απαιτεί να ληφθεί καμία απόφαση μεταξύ πειραματικών-στατιστικών μεθόδων και ερμηνευτικών μεθόδους (καλιματικές μεθόδες). Όποτε ήταν σκόπιμο, αναφέρθηκε στα ευρήματα από την ερμηνεία και την πειραματική έρευνα μέσα σε μια πολυμεθοδοτική προσέγγιση. Έτσι, για παράδειγμα, τα κεφάλαια σχετικά με την ανάπτυξη της γλώσσας ή την επέκταση της δραστηριότητας φαντασίας στην πολιτιστική ψυχολογία περιέχουν επίσης πειραματικά, στατιστικά και ψυχοφυσιολογικά ευρήματα. Γνώριζε πολύ καλά αυτές τις μεθόδους και τις χρησιμοποίησε σε εκτεταμένα ερευνητικά έργα. Αυτό ήταν χωρίς προηγούμενο και από τότε σπάνια επιτυγχάνεται από έναν άλλο ερευνητή.

Φιλοσοφία

Ο φιλοσοφικός προσανατολισμός του Βουντ

Στην εισαγωγή του στο Grundzüge der physiologischen Psychologie το 1874, ο Γουούντ περιέγραψε τον Καντ και τον Χέρμπαρτ ως τους φιλόσοφους που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή στη διαμόρφωση των δικών του απόψεων. Όσοι ακολουθούν αυτές τις αναφορές θα διαπιστώσουν ότι ο Γουάντ ανέλυσε κριτικά τις ιδέες και των δύο αυτών στοχαστών. Απομακρύνθηκε από την επιστήμη της ψυχής του Χέρμπαρτ, ειδικότερα από τον «μηχανισμό των νοητικών αναπαραστάσεων» και από τις ψευδομαθηματικές εικασίες του. Ενώ ο Γουούντ επαινούσε το κριτικό έργο του Καντ και την απόρριψή του μιας «ορθολογικής» ψυχολογίας που απορρέει από τη μεταφυσική, επιχειρηματολόγησε εναντίον της επιστημολογίας του Καντ στη δημοσίευσή του Was soll uns Kant nicht sein? (= «τι πρέπει να απορρίψουμε από τον Καντ», 1892) όσον αφορά τις αντιληπτικές μορφές και τις προϋποθέσεις, καθώς και τη θεωρία των κατηγοριών του Καντ και τη θέση του στη διαμάχη για αιτιώδεις και τελεολογικές εξηγήσεις.

Ο Λάιμπνιτς είχε πολύ μεγαλύτερη και πιο εποικοδομητική επιρροή στην ψυχολογία, τη φιλοσοφία, την επιστημολογία και την ηθική του Γουούντ. Αυτό μπορεί να ληφθεί από την έκδοση του Λέιμπνιτς του Γουάντ (1917) και από τους κεντρικούς όρους και τις αρχές του, αλλά από τότε δεν έχει λάβει σχεδόν καμία προσοχή. Ο Γουούντ εγκατέλειψε τα σχέδιά του για μια βιογραφία του Λάιμπνιτς, αλλά επαινέστηκε τη σκέψη του Λέιμνιτς στην 200η επέτειο του θανάτου του το 1916. Ωστόσο, διαφωνούσε με την μοναδονλογία του Λέιμπνιτς, καθώς και με τις θεωρίες για τον μαθηματισμό του κόσμου, αφαιρώντας το πεδίο του νου από αυτή την άποψη. Ο Λάιμπνιτς ανέπτυξε μια νέα έννοια της ψυχής μέσω της συζήτησης του σχετικά με την ουσία και την Πραγματικότητα του, σχετικά με τη δυναμική πνευματική αλλαγή και την ανταπόκριση μεταξύ σώματος και ψυχής (παραλληλισμός). Ο Γουούντ εκμηδενώθηκε τέτοιες κατευθυντήριες αρχές και αναδιατύπωσε σημαντικές φιλοσοφικές θέσεις του Λέιμπνιτς μακριά από την πίστη στον Θεό ως τον δημιουργό και την πίστη σε μια αθάνατη ψυχή. Ο Γουούντ απέκτησε σημαντικές ιδέες και τις εκμεταλλεύτηκε με πρωτότυπο τρόπο στις αρχές και τη μεθοδολογία της εμπειρικής ψυχολογίας: την αρχή της πραγματικότητας, τον ψυχοφυσικό παράλληλοισμό, τον συνδυασμό αιτιώδους και τηλεολογικής ανάλυσης, την θεωρία της αντιληπτικής, την ψυχολογία της προσπάθεια, δηλαδή την εθελοντική και εθελονιτική τάση, τις αρχές της επιστεμολογίας και τον προοπτικισμό της σκέψης. Η διαφοροποίηση του Wundt μεταξύ της «φυσικής αιτιακότητας» της νευροφυσιολογίας και της «νοητικής αιτιακότητας» της ψυχολογίας (η διανοητική) είναι μια άμεση αναφορά από την επιστημολογία του Λάιμπνιτς.

Ο Γουούντ επενόησε τον όρο «ψυχοφυσικός παραλληλισμός» και σήμαινε με αυτόν τον τρόπο δύο βασικά διαφορετικούς τρόπους να εξετάσει την υποθετούμενη ψυχοφιστική μονάδα, όχι μόνο δύο απόψεις στην έννοια της θεωρίας της ταυτότητας του Φέχνερ. Ο Γουούντ απέκτησε τη συντονισμένη εξέταση της φυσικής αιτιώδους και της ψυχικής αιτιωτικής από τη διάκριση του Λέιμπνιτς μεταξύ αιτιώδης και τηλελογικής (αρχή του επαρκούς λόγου). Οι ψυχολογικές και φυσιολογικές δηλώσεις υπάρχουν σε δύο κατηγοριοποιητικά διαφορετικά συστήματα αναφοράς. Με την επιστιμολογία του για την ψυχική αιτιώδης σχέση, διαφέρθηκε από τους σύγχρονους συγγραφείς που υπερασπίζονταν επίσης τη θέση του παράλληλου. Ο Γουούντ είχε αναπτύξει την πρώτη γνήσια επιστημονική και μεθοδολογία της εμπειρικής ψυχολογίας.

Ο Γουούντ διεμόρφωσε τον όρο «προσαντίληψη» (apperception), που εισήγαγε ο Λάιμπνιτς, σε μια πειραματική ψυχολογικά βασισμένη ψυχολογία της αποσπάθειας που περιλάμβανε νευροψυχολογικό μοντέλο. Όταν ο Λάιμπνίτς διαφοροποιεί δύο θεμελιώδεις λειτουργίες, την αντίληψη και την προσπάθεια, αυτή η προσέγγιση μπορεί να αναγνωριστεί στη θεωρία κίνησης του Γουούντ. Το κεντρικό θέμα της «ενότητας στη ποικιλία» (unitas in multitude) προέρχεται επίσης από τον Λέιμπνιτς, ο οποίος έχει επηρεάσει την τρέχουσα κατανόηση του προοπτισμού και της εξαρτόμενης από άποψη. Ο Γουούντ χαρακτήρισε αυτό το στυλ σκέψης με τρόπο που εφαρμόστηκε και για αυτόν: «...η αρχή της ισότητας των απόψεων που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο» παίζει σημαντικό ρόλο στη σκέψη του - απόψεις που «συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, ενώ είναι επίσης σε θέση να εμφανιστούν ως αντιθέσεις που μόνο λύνονται όταν εξετάζονται βαθύτερα».

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συγγραφέων της σύγχρονης και της τρέχουσας ψυχολογίας, ο Γουούντ έθεσε σαφώς τις φιλοσοφικές και μεθοδολογικές θέσεις του έργου του. Ο Γουούντ ήταν αντίθετος με την ιδρυτική εμπειρική ψυχολογία πάνω σε μια (μεταφυσική ή δομική) αρχή της ψυχής, όπως στην χριστιανική πίστη σε μια Αθάνατη ψυχή ή σε μια φιλοσοφία που υποστηρίζει "υπόσταση" - εντολογικά. Η θέση του Γουούντ απορρίφθηκε αποφασιστικά από αρκετούς ψυχολόγους και φιλόσοφους που προσανατολίζονται στο Χριστιανισμό ως Ψυχολογία χωρίς ψυχή, αν και δεν χρησιμοποίησε αυτή τη διατύπωση από τον Φρίντριχ Λάνγκε (1866), ο οποίος ήταν ο προκατόχος του στο Ζυρίχ από το 1870 έως το 1872. Η καθοδηγητική αρχή του Γουάντ ήταν η θεωρία ανάπτυξης του μυαλού. Η ηθική του Γουούντ οδήγησε επίσης σε πολεμικές κριτικές λόγω της απόρριψης του από μια τελική υπερβατική βάση της ηθικής (Θεός, το Ασυντελή). Ο εξελικτισμός του Wundt επικρίθηκε επίσης για την ισχυριστική του ότι οι ηθικοί κανόνες είχαν αλλάξει πολιτισμικά κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης πνευματικής ανάπτυξης.

Η αυτοβιογραφία του Wundt και οι εναρκτήριες διαλέξεις του στη Ζυρίχη και το Λειψίγο καθώς και οι μνημονιακές ομιλίες του για τον Fechner και το Essay on Leibniz παρέχουν μια εικόνα στην ιστορία της εκπαίδευσης του Wundts και τις σύγχρονες ροές και τις διανοητικές αντιπαράθέσεις στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Ο Γουούντ αναφέρεται κυρίως στον Λέιμπνιτς και τον Καντ, πιο έμμεσα στον Ιωάννη Γκοτλιμπ Φιχτέ, τον Γεώργιο Βιλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ, τον Φρίντριχ Βιλχελμ Τζόζεφ Σέλινγκ και τον Άρθουρ Σκοπενχάουερ, και στον Ιωανάν Φρίντρικ Χέρμπαρτ, τον Γκουστάβ Θεοδόρ Φέχνερ και τον Χέρμαν Λοτζε σχετικά με την ψυχολογία. Εκτός από τον Τζον Λοκ, τον Τζορτζ Μπέρκλεϊ, τον Ντέιβιντ Χουμ και τον Τζον Στιούαρτ Μιλ, βρίσκονται και ο Φράνσις Μπέικον, ο Τσαρλς Ντάρβιν και ο Τσαρλς Σπένσερ, καθώς και Γάλλοι στοχαστές όπως ο Αυγούστ Κόμτε και ο Ιππόλιτ Τέιν, οι οποίοι όλοι περιέχονται σπάνια παραπομπές από τον Γουάντ.

Μεταφυσική

Ο Γουούντ απομακρύνθηκε από τον μεταφυσικό όρο ψυχή και από θεωρίες σχετικά με τη δομή και τις ιδιότητες της, όπως το θέτουν ο Χέρμπαρτ, ο Λοτζ και ο Φέχνερ. Ο Γουούντ ακολούθησε τον Καντ και προειδοποίησε ενάντια σε μια κυρίως μεταφυσικά θεμελιωμένη, φιλοσοφικά απορριπτόμενη ψυχολογία: "όταν παρατηρείται η μεταφυσική άποψη του συγγραφέα στη θεραπεία κάθε προβλήματος, τότε δεν εμπλέκεται πλέον μια άνευ όρων εμπειρική επιστήμη - αλλά μια μεταφυστική θεωρία που προορίζεται να χρησιμεύσει ως παράδειγμα της εμπειρίας". Είναι, ωστόσο, πεπεισμένος ότι κάθε επιστήμη περιέχει γενικές προϋποθέσεις φιλοσοφορικής φύσης. "Όλες οι ψυχολογικές έρευνες εκχύνονται από μεταφυσικές προϋποθέσεις". Η επιστιμολογία ήταν να βοηθήσει τις επιστήμες να ανακαλύψουν, να διευκρινίσουν ή να συμπληρώσουν τις μεταφυστικές τους πτυχές και όσο το δυνατόν να απελευθερωθούν από αυτές. Η ψυχολογία και οι άλλες επιστήμες πάντα βασίζονται στην βοήθεια της φιλοσοφίας εδώ, και ιδιαίτερα στη λογική και την επιστιμολογία, διαφορετικά μόνο μια ιμαντική φιλοσολογία, δηλαδή μεταφυσικές υποθέσεις μη συστηματικής φύσης, θα σχηματίσταν στις μεμονωμένες επιστήμες. Ο Γουούντ είναι αποφασιστικά αντίθετος στην αποχώρηση της φιλοσοφίας. Ανησυχεί για τους ψυχολόγους που φέρνουν τις δικές τους προσωπικές μεταφυσικές πεποιθήσεις στην ψυχολογία και ότι αυτές οι υποθέσεις δεν θα εκτίθενται πλέον σε επιστιμολογική κριτική. "Επομένως, κανείς δεν θα υποφέρει περισσότερο από μια τέτοια διαχωριστική διαδικασία από τους ίδιους τους ψυχολόγους και, μέσω αυτών, την ψυχολογία". "Τίποτα δεν θα προωθούσε την εκφυλίσθηση [της ψυχολογίας] σε μια απλή τεχνική περισσότερο από την διαχωρισή της από τη φιλοσοφία".

Φιλοσοφικό σύστημα

Ο Βουντ ισχυρίστηκε ότι η φιλοσοφία ως γενική επιστήμη έχει το καθήκον να "ενωθεί για να γίνει ένα συνεπές σύστημα μέσω της γενικής γνώσης που αποκτάται μέσω των μεμονωμένων επιστημών". Η ανθρώπινη λογικότητα αγωνίζεται για μια ομοιόμορφη, δηλαδή μη αντιφατική, εξηγητική αρχή για την ύπαρξη και τη συνείδηση, για μια τελική συλλογική για την ηθική και για μια φιλοσοφηκή βάση του κόσμου. "Η μεταφυσική είναι η ίδια προσπάθεια να αποκτήσει μια δεσμευτική άποψη του κόσμου, ως συστατικό της ατομικής γνώσης, με βάση ολόκληρη την επιστημονική επίγνωση μιας εποχής ή ιδιαίτερα εξέχοντα περιεχόμενο. " Ο Γουούντ ήταν πεπεισμένος ότι η εμπειρική ψυχολογία συνέβαλε επίσης στη θεμελιώδη γνώση για την κατανόηση των ανθρώπων - για την ανθρωπολογία και την ηθική - πέρα από το στενό επιστημονικό της πεδίο. Ξεκινώντας από τις ενεργές και δημιουργικές συνθετικές διαδικασίες αντιληπτικής της συνείδησης, ο Wundt θεωρούσε ότι η ενοποιητική λειτουργία πρέπει να βρεθεί στις ευχάριστες διαδικασίες και τον συνειδητό καθορισμό στόχων και των επακόλουθων δραστηριοτήτων. "Δεν υπάρχει τίποτα άλλο σε έναν άνθρωπο που μπορεί να αποκαλέσει εντελώς δικό του - εκτός από τη θέλησή του". Μπορεί κανείς να εντοπίσει μια "θελοντική τάση" στη θεωρία του κίνητρο του Wundt, σε αντίθεση με τον επί του παρόντος ευρέως διαδεδομένο γνωστισμό (ιντλεκτουαλισμό). Ο Γουούντ απέκρυψε αυτή την εμπειρικά θεμελιωμένη ψυχολογία της θέλησης σε Μεταφυσικός εθελοντισμός. Απαιτεί, ωστόσο, ότι ο εμπειρικός-ψυχολογικός και ο παραγωγημένος μεταφυσικός εθελοντισμός διατηρηθούν ξεχωριστοί ο ένας από τον άλλο και διατηρούν σταθερά ότι η εμπειρική ψυχολογία του δημιουργήθηκε ανεξάρτητα από τις διάφορες διδασκαλίες της μεταφυσικής.

Ο Γουάντ ερμηνεύτηκε την πνευματική-πολιτιστική πρόοδο και τη βιολογική εξέλιξη ως μια γενική διαδικασία ανάπτυξης, με την οποία, ωστόσο, δεν ήθελε να ακολουθήσει τις αφηρημένες ιδέες της εντελεχία, του ζωτισμού, του ανιμισμού και κατά κανένα τρόπο της ευχέρειας μεταφυσικής του Σκοπενχάουερ. Πιστεύει ότι η πηγή της δυναμικής ανάπτυξης βρίσκεται στις πιο βασικές εκφράσεις της ζωής, στην αντανακλαστική και ενστικτώδη συμπεριφορά, και κατασκευάζει μια συνέχεια προσεκτικών και αισθητικών διαδικασιών, εθελοντικών ή επιλεκτικών πράξεων, μέχρι κοινωνικές δραστηριότητες και ηθικές αποφάσεις. Στο τέλος αυτής της ορθολογικής ιδέας αναγνώρισε ένα πρακτικό ιδανικό: την ιδέα της ανθρωπότητας ως το υψηλότερο κριτήριο των ενεργειών μας και ότι η συνολική πορεία της ανθρώπινης ιστορίας μπορεί να κατανοηθεί σε σχέση με το ιδανικό της ανθρωπιάς.

Ηθική

Παράλληλα με το έργο του Wundt στην πολιτισμική ψυχολογία έγραψε το πολύδιαβαστό του Ethik (1886, 3η έκδοση στο 2 Vols., 1903), η εισαγωγή του οποίου τόνισε πόσο σημαντικές είναι οι αναπτυξιακές σκέψεις για να κατανοήσουμε τη θρησκεία, τα έθιμα και τη ηθική. Ο Γουούντ θεωρεί ότι τα ερωτήματα της ηθικής συνδέονται στενά με την εμπειρική ψυχολογία των κίνητρον ενεργών "Η ψυχολογία ήταν μια τόσο σημαντική εισαγωγή για μένα, και μια τόσο απαραίτητη βοήθεια για την έρευνα της ηθίας, που δεν καταλαβαίνω πώς θα μπορούσε κανείς να κάνει χωρίς αυτήν". Ο Γουούνντ βλέπει δύο μονοπάτια: την ανθρωπολογική εξέταση των γεγονότων μιας ηθικής ζωής (στην έννοια της πολιτιστικής ψυχολογίας) και την επιστημονική σκέψη σχετικά με τις έννοιες της ηθικότητας. Οι παραγωγομένες αρχές πρέπει να εξεταστούν σε διάφορους τομείς: την οικογένεια, την κοινωνία, το κράτος, την εκπαίδευση κλπ. Στην συζήτηση του για την ελεύθερη βούληση (ως μια προσπάθεια διαμεσολάβησης μεταξύ του ντετερμινισμού και του ανεδερμινισμού) κάνει κατηγορηματική διάκριση μεταξύ δύο προοπτικών: υπάρχει πράγματι μια φυσική αιτιώδης σχέση των εγκεφαλικών διεργασιών, αν και οι συνειδητές διεργασίες δεν καθορίζονται από ένα κατανοητό, αλλά από τον εμπειρικό χαρακτήρα των ανθρώπων - οι ευχιόδοξες πράξεις υπόκεινται στις αρχές της ψυχικής αιτιώδους σχέσης. "Όταν ένας άνθρωπος ακολουθεί μόνο την εσωτερική αιτιότητα ενεργεί ελεύθερα με ηθική έννοια, η οποία καθορίζεται εν μέρει από την αρχική του διάθεση και εν μέρει με την ανάπτυξη του χαρακτήρα του".

Από τη μία πλευρά, η ηθική είναι μια κανονιστική πειθαρχία, ενώ από την άλλη, αυτά τα "νόμοι" αλλάζουν, όπως φαίνεται από την εμπειρική εξέταση της ηθικής που σχετίζεται με τον πολιτισμό. Η ηθική του Γουάντ μπορεί, απλά να ερμηνευθεί ως μια προσπάθεια να διαμεσολαβήσει μεταξύ του αφιερωτισμού και του εμπειρισμός του Καντ. Οι ηθικοί κανόνες είναι τα νομοθετικά αποτελέσματα μιας παγκόσμιας πνευματικής ανάπτυξης, αλλά δεν ορίζονται ούτε αυστηρά ούτε απλώς ακολουθούν τις μεταβαλλόμενες συνθήκες ζωής. Ο Ατομικισμός και ο χρησιμότερος χαρακτήρας απορρίπτονται αυστηρά. Κατά την άποψή του, μόνο η παγκόσμια διανοητική ζωή μπορεί να θεωρηθεί ως ένα τέλος από μόνη της. Ο Γουούντ μίλησε επίσης για την ιδέα της ανθρωπότητας στην ηθική, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα ανθρώπινα καθήκοντα στην ομιλία του ως Ρέκτορας του Πανεπιστημίου του Λειψία το 1889 στην εκατοντάτη επέτειο της Γαλλική Επανάσταση.

Λογική, επιστημολογία και επιστημονική θεωρία της ψυχολογίας

Ο Γουούντ διαιρέθηκε το τρίτo όγκο του Λογική σε Γενική Λογία και Επιστημονική, Λογικά των ακριβών επιστημών και Λογικές των ανθρωπιστικών επιστημών. Ενώ η λογική, η διδασκαλία των κατηγοριών και άλλες αρχές συζητήθηκαν από τον Wundt με παραδοσιακό τρόπο, εξετάστηκαν επίσης από την άποψη της θεωρίας ανάπτυξης της ανθρώπινης διάνοιας, δηλαδή σύμφωνα με την ψυχολογία της σκέψης. Η επακόλουθη δίκαιη περιγραφή των ειδικών αρχών των φυσικών επιστημών και των ανθρωπιστικών επιστημών επέτρεψε στον Wundt να δημιουργήσει μια νέα επιστημονική. Οι ιδέες που παραμένουν τρέχουσες περιλαμβάνουν την επιστιμολογία και τη μεθοδολογία της ψυχολογίας: τα καθήκοντα και τις κατευθύνσεις της ψυχολόγησης, τις μεθόδους ερμηνείας και σύγκρισης, καθώς και την ψυχολογική πειραματική.

Πολιτική στάση

Στην αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βουντ, όπως και οι Έντμουντ Χούσερλ και Μαξ Πλανκ, υπέγραψε την πατριωτική κλήση στα όπλα όπως έκαναν περίπου 4.000 καθηγητές και λέκτορες στη Γερμανία, και κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών έγραψε αρκετές πολιτικές ομιλίες και δοκίμια που χαρακτηρίζονταν επίσης από την αίσθηση της υπεροχής της γερμανικής επιστήμης και πολιτισμού.

Από την άλλη, κατά την πρώιμη εποχή του στη Χαϊδελβέργη, υιοθέτησε φιλελεύθερες απόψεις. Συνίδρυσε την Ομοσπονδία των Γερμανικών Εργατικών Συλλόγων. Ήταν μέλος του φιλελεύθερου Προοδευτικού Κόμματος της Βάδης. Από το 1866 έως το 1869 εκπροσωπούσε τη Χαϊδελβέργη στη Συνέλευση των Πολιτειών της Βάδης.

Μεγαλώνοντας, ο Βουντ φαίνεται να έγινε πιο συντηρητικός. Τότε - επίσης σε απάντηση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις μεταγενέστερες κοινωνικές αναταραχές και τα σοβαρά επαναστατικά γεγονότα της μεταπολεμικής περιόδου - υιοθέτησε μια στάση που ήταν πατριωτική και έκλινε προς τον εθνικισμό.

Ο γιος του, ο φιλόσοφος Μαξ Βουντ, είχε μια ακόμη πιο έντονη, κάπως εθνικιστική στάση. Αν και δεν ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος (NSDAP), ο Μαξ Βουντ έγραψε για τις εθνικές παραδόσεις και τη φυλή στη φιλοσοφική σκέψη.

Επιλεγμένα έργα

• Lehre von der Muskelbewegung, Vieweg, Braunschweig 1858
• «Die Geschwindigkeit des Gedankens» (= «η ταχύτητα της σκέψεως»), Die Gartenlaube, 1862, τόμος 17, σελ. 263
• Beiträge zur Theorie der Sinneswahrnehmung, εκδ. Winter, Λειψία 1862
• Vorlesungen über die Menschen- und Tierseele (= «διαλέξεις επί της ανθρωπίνης και της ζωικής ψυχολογίας»), Voss, Λειψία, Μέρη 1 και 2, 1863/1864, 4η αναθεωρημένη έκδ. 1906
• Lehrbuch der Physiologie des Menschen (= «σύγγραμμα ανθρωπίνης φυσιολογίας»), εκδ. Enke, Erlangen 1864/1865, 4η έκδ. 1878
• Die physikalischen Axiome und ihre Beziehung zum Causalprincip (= «φυσικά αξιώματα και η βάση τους επί των αρχών της αιτιότητος»), Enke, Erlangen 1866
• Handbuch der medicinischen Physik (= «εγχειρίδιο ιατρικής φυσικής»), Enke, Erlangen 1867
• Untersuchungen zur Mechanik der Nerven und Nervenzentren (Investigations upon the Mechanisms of Nerves and Nerve-Centres), εκδ. Enke, Erlangen 1871-1876
• Grundzüge der physiologischen Psychologie (= «θεμέλια της φυσιολογικής ψυχολογίας»), Engelmann, Λειψία 1874, 3 τόμοι
• «Über die Aufgabe der Philosophie in der Gegenwart Rede gehalten zum Antritt des öffentlichen Lehramts der Philosophie an der Hochschule in Zürich am 31. Oktober 1874», Philosophische Monatshefte, 1874, τόμ. 11, σσ. 65–68
• Über den Einfluss der Philosophie auf die Erfahrungswissenschaften. Akademische Antrittsrede gehalten in Leipzig am 20. November 1875. (On the Impact of Philosophy on the empirical Sciences), (Engelmann, Leipzig 1876).
• Der Spiritismus – eine sogenannte wissenschaftliche Frage. (Spiritism – a so-called scientific Issue), (Engelmann: Leipzig 1879).
• Logik. Eine Untersuchung der Principien der Erkenntnis und der Methoden wissenschaftlicher Forschung. (Logic. An investigation into the principles of knowledge and the methods of scientific research), (Enke, Stuttgart 1880–1883; 4th ed. 1919–1921, 3 Vols.).
• Ueber die Messung psychischer Vorgänge. (On the measurement of mental events). (Philosophische Studien. 1883, Vol 1, pp. 251–260, pp. 463–471).
• Ueber psychologische Methoden. (On psychological Methods). (Philosophische Studien. 1883, Vol 1, pp. 1–38).
• Essays (Engelmann, Leipzig 1885).
• Ethik. Eine Untersuchung der Tatsachen und Gesetze des sittlichen Lebens. (Ethics), (Enke, Stuttgart 1886; 3rd ed. 1903, 2 Vols.).
• Über Ziele und Wege der Völkerpsychologie. (On Aims and Methods of Cultural Psychology). (Philosophische Studien. 1888, Vol 4, pp. 1–27).
• System der Philosophie (System of Philosophy), (Engelmann, Leipzig 1889: 4th ed. 1919, 2 Vols.).
• Grundriss der Psychologie (Outline of Psychology), (Engelmann, Leipzig 1896; 14th ed. 1920).
• Über den Zusammenhang der Philosophie mit der Zeitgeschichte. Eine Centenarbetrachtung. (On the Relation between Philosophy and contemporary History). Rede des antretenden Rectors Dr. phil., jur. et med. Wilhelm Wundt. F. Häuser (Hrsg.): Die Leipziger Rektoratsreden 1871–1933. Vol I: Die Jahre 1871–1905 (pp. 479–498). Berlin: (de Gruyter (1889/2009).
• Hypnotismus und Suggestion. (Hypnotism and Suggestion). (Engelmann: Leipzig 1892).
• Ueber psychische Causalität und das Princip des psycho-physischen Parallelismus. (On mental Causality and the Principle of psycho-physical Parallelism). (Philosophische Studien. 1894, Vol 10, pp. 1–124).
• Ueber die Definition der Psychologie (On the Definition of Psychology). (Philosophische Studien. 1896, Vol 12, pp. 9–66).
• Über naiven und kritischen Realismus I–III. (On naive and critical Realism). (Philosophische Studien. 1896–1898, Vol 12, pp. 307–408; Vol 13, pp. 1–105, pp. 323–433).
• Völkerpsychologie (Cultural Psychology), 10 Volumes, Vol. 1, 2. Die Sprache (Language); Vol. 3. Die Kunst (Art); Vol 4, 5, 6. Mythos und Religion (Myth and Religion); Vol 7, 8. Die Gesellschaft (Society); Vol 9. Das Recht (Right); Vol 10. Kultur und Geschichte (Culture and History). (Engelmann, Leipzig 1900 to 1920; some vol. revised or reprinted, 3rd ed.1919 ff; 4th ed. 1926).
• Einleitung in die Philosophie (Introduction to Philosophy), (Engelmann, Leipzig 1909; 8th ed. 1920).
• Gustav Theodor Fechner. Rede zur Feier seines hundertjährigen Geburtstags. (Engelmann, Leipzig 1901).
• Über empirische und metaphysische Psychologie (On empirical and metaphysical Psychology). (Archiv für die gesamte Psychologie. 1904, Vol 2, pp. 333–361).
• Über Ausfrageexperimente und über die Methoden zur Psychologie des Denkens. (Psychologische Studien. 1907, Vol 3, pp. 301–360).
• Kritische Nachlese zur Ausfragemethode. (Archiv für die gesamte Psychologie. 1908, Vol 11, pp. 445–459).
• Über reine und angewandte Psychologie (On pure and applied Psychology). (Psychologische Studien. 1909, Vol 5, pp. 1–47).
• Das Institut für experimentelle Psychologie. In: Festschrift zur Feier des 500 jährigen Bestehens der Universität Leipzig, ed. by Rektor und Senat der Universität Leipzig, 1909, 118–133. (S. Hirzel, Leipzig 1909).
• Psychologismus und Logizismus (Psychologism and Logizism). Kleine Schriften. Vol 1 (pp. 511–634). (Engelmann, Leipzig 1910).
• Kleine Schriften (Shorter Writings), 3 Volumes, (Engelmann, Leipzig 1910–1911).
• Einführung in die Psychologie. (Dürr, Leipzig 1911).
• Probleme der Völkerpsychologie (Problems in Cultural Psychology). (Wiegandt, Leipzig 1911).
• Elemente der Völkerpsychologie. Grundlinien einer psychologischen Entwicklungsgeschichte der Menschheit. (Elements of Cultural Psychology), (Kröner, Leipzig 1912).
• Die Psychologie im Kampf ums Dasein (Psychology's Struggle for Existence). (Kröner, Leipzig 1913).
• Reden und Aufsätze. (Addresses and Extracts). (Kröner, Leipzig 1913).
• Sinnliche und übersinnliche Welt (The Sensory and Supersensory World), (Kröner, Leipzig 1914).
• Über den wahrhaften Krieg (About the Real War), (Kröner, Leipzig 1914).
• Die Nationen und ihre Philosophie (Nations and Their Philosophies), (Kröner, Leipzig 1915).
• Völkerpsychologie und Entwicklungspsychologie (Cultural Psychology and Developmental Psychology). . (Psychologische Studien. 1916, 10, 189–238).
• Leibniz. Zu seinem zweihundertjährigen Todestag. 14. November 1916. (Kröner Verlag, Leipzig 1917).
• Die Weltkatastrophe und die deutsche Philosophie . (Keysersche Buchhandlung, Erfurt 1920).
• Erlebtes und Erkanntes. (Experience and Realization). (Kröner, Stuttgart 1920).
• Kleine Schriften. Vol 3. (Kröner, Stuttgart 1921).

Πηγές

• Alfred Arnold: Wilhelm Wundt – Sein philosophisches System, Akademie-Verlag, Βερολίνο 1980
• Edwin G. Boring: A history of experimental psychology, 2η έκδ., The Century Company, Νέα Υόρκη 1950
• Arthur L. Blumenthal: το λήμμα «Wundt, Wilhelm» στο Dictionary of Scientific Biography, τόμος 25, εκδ. Charles, Νέα Υόρκη 1970-1980
• Bringmann, Wolfgang G., Balance, W.D. και Evans, R.B.: «Wilhelm Wundt 1832-1920: a brief biographical sketch», Journal of the History of the Behavioral Sciences, τόμος 11 (1975), τεύχ. 3, σσ. 287-297
• Rudolf Eisler: W. Wundts Philosophie und Psychologie. In ihren Grundlehren dargestellt., εκδ. Barth, Λειψία 1902
• Granville Stanley Hall: Founders of modern psychology, Appleton, Νέα Υόρκη 1912
• Alan Kim: το λήμμα «Wilhelm Maximilian Wundt» στη The Stanford Encyclopedia of Philosophy (φθινόπωρο 2016), επιμ. Edward N. Zalta online
• Edmund König: Wilhelm Wundt als Psycholog und als Philosoph, Fromman, Στουτγάρδη 1901
• Georg Lamberti: Wilhelm Maximilian Wundt (1832–1920). Leben, Werk und Persönlichkeit in Bildern und Texten, Deutscher Psychologen Verlag, Βεροολίνο 1995, ISBN 3-925559-83-3
• Wolfram Meischner, Erhard Eschler: Wilhelm Wundt, Pahl-Rugenstein, Κολωνία 1979
• Rieber, R. (επιμ.): Wilhelm Wundt and the making of a scientific psychology, Springer Science & Business Media, 2013

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Wilhelm Wundt στο Wikimedia Commons